Het is inmiddels december, dus ik kan t nu wel redelijk ongestraft zeggen: ik heb de film van het jaar gezien.
Heel veel roem was deze film al vooruitgesneld, voeg daarbij de elementen dat ik van de vorige film van de regisseuse (Morvern Callar) al aardig onder de indruk was én dat ik van Tilda Swinton nog nooit een verzakende rol heb gezien en je snapt dat ik mogelijk bevooroordeeld aan deze film begon.
Deur in huis: verontrustend en bevreemdend. Als je denkt dat film "prettig" moet zijn, dan moet je deze niet gaan zien. Zowel de lethargische houding van Swinton als de onnavolgbaar irritante gedragingen van de Kevin in kwestie maken dat je regelmatig de hele acteurszwik een trap onder de hol wilt geven. Op John C. Reilly na dan, die speelt als altijd een beminnelijke kerel.
Scherp kleurgebruik, dito lichtval en een continu ontregeld camerawerk: naast het nare script maakt de regisseur het ook als kijkspel niet gemakkelijk. En daar houd ik van!
Verslagen moeder slijt dagen op de bank, zoekt nieuwe baan in nieuwe woonplaats en is duidelijk ergens voor op de loop gegaan. Gaandeweg de film wordt duidelijk dat een tragische actie van haar misselijkmakende zoon dat heeft veroorzaakt. Het sterke van de film is dat Swinton t van alle kanten te verduren krijgt, dusdanig dat je zelfs moeite hebt om sympathie voor haar te krijgen. En dan zijn anderen in het gezin nog erger. Moederliefde, het mocht wat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten