Norwegian Wood (Noruwei no mori) - Anh Dung Tran

Traag, maar dat hoort. Poetisch, dat hoort ook.

Japanse films hebben doorgaans een onthaastende invloed op de Europese kijker. Deze film is gebaseerd op een (onverfilmbaar geacht) boek van de successchrijver Murakami , die ook in onze contreien de ene bestseller aan de andere rijgt. Verhaal is voor westerlingen wellicht wat moeilijk te bevatten: hoe kun je tegelijk wachten op je jeugdliefde en verliefd worden op een dame die mijlenver van je afstaat qua persoonlijkheid. De jonge Watanabe (als enige hoofdpersoon consequent alleen met zn achternaam aangesproken) groeit op met het meisje Noaka en buurtvriend Kizuki: alles doen ze samen. De laatste stapt om en nabij zn 18e verjaardag uit het leven, daarmee een zware wissel trekkend op de twee achterblijvers. De dame blijkt een forse psychologische tik te hebben opgelopen en vertrekt naar een rustgevend kuurcentrum. De jongen verhuist naar Tokio en stort zich op studie en een aantal malen op een poging tot relatie. Die relaties mislukken allemaal omdat hij maar aan zn jeugdvriendinnetje blijft denken. Hij zoekt haar frequent op en een spel van afstoten en aantrekken begint. In de tussentijd doet een nieuwe dame haar intrede in het leven van Watanabe. Op geen enkele manier past ze bij hem, hetgeen hem steeds moeilijker maakt om Noaka te vergeten. Dit moet clashen. Linksom of rechtsom. Dat gebeurt ook, zij het op waardige japanse manier. Beeldmateriaal van de film is wonderschoon, de pure liefde die er in zit ook. Geen sky high-vlieger, maar best uit te zitten (ondanks de ruim 2 uur die hij duurt).