Zelf ben ik halffabrikaat: mijn vader was volbloed Westfries, mijn temperamentvolle moeder kwam uit Apeldoorn. Om die reden heb ik niet een 100 procentsherkenning met de karakters die in deze film zitten. Wel heb ik 18 jaar in een Westfries dorp gewoond en ben ik daarna -via omzwerving- in de hoofstad van de regio terecht gekomen. Hetgeen juist weer wel reden tot herkenning geeft, want ik heb ze gezien hoor: de stugge niet-praters, de harde arbeiders die zich kapotsloven om vervolgens drie dagen in het jaar als een bezetene te gaan zuipen op de dorpskermis. Om daarna weer aan t werk te gaan.
Emotioneel is de Westfries niet echt - althans: niet naar buiten toe -, en daarom greep deze film me meer aan dan ik vooraf dacht: hij gáát juist over het omgaan met emotie in een gemeenschap die van "doe effe normaal man" aan elkaar hangt. Nooit klagend (een van de meest gebruikte teksten in overlijdensadvertentie hier) , nooit zeurend en zeker niet sippend en treurend: een Westfries hoort te doen en te zijn. Dat is mooi zat.
De film draait vooral om de zelfmoord van de 21-jarige Stefan: een getapte jongen die voetbalde, werkte, een grote vriendengroep had en die ondanks al die ogenschijnlijke voorspoed last van neerslachtigheid had. En die daar niet mee te koop liep. En die vervolgens een keer 's nachts de spoorlijn op liep. Om het nooit meer na te kunnen vertellen.
Nabestaanden komen aan t woord, alsook meisjes uit de regio die ook zelfmoord overwogen. Ook wordt lichtjes het actuele "comazuipen" aangestipt.
De emotionele vlakheid spat er bij vlagen van af, en da's naar om te zien.
Kernzin was volgens mij diegene die een lokale boer uitsprak: "ze hebben hele grote vriendengroepen, maar ik weet zeker dat sommigen heel alleen zijn in die groepen. Er is niemand echt verantwoordelijk en daardoor zijn ze allemaal verantwoordelijk".
Het leven hier is zwaar. Blijf om je heen kijken, raak je vrienden (aan). Dat is mijn advies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten