Achteraf blijkt deze film een sterrenvehikel. Willem Dafoe, Robin Wright en de niet onfrisse Rachel MacAdams maken al een redelijk mooi lijstje op de payroll, maar de film blijkt toch vooral te draaien op en om Philip Seymour Hoffmann.
Mensen die mij al wat langer volgen, weten dat ik daarbij zeg: gelukkig maar. PSH was een fenomeen , een absolute topacteur met een bijna niet geëvenaarde mimiek. In slechts enkele wisselingen van zijn gelaat is hij achtereenvolgens getroubleerd, bars, onderdanig en overheersend. Zo ook in deze film. Wat ga ik hem missen, wat moest ik slikken toen ik bij de aftiteling er plots mee werd geconfronteerd: in loving memory of Philip Seymour Hoffmann.
PSH speelt Gunther Bachmann, een Hamburgse spion, op het spoor van een islam-samenzwering. Een terroristische samenzwering, want dat is helemaal hip in de film tegenwoordig. En als je dan een boek van Jan de Vierkante gaat verfilmen , dan weet je al gauw dat het gaat om spionnen, geld en macht.
In de Duitse havenstad komt een vluchteling terecht, die uit de Tjetsjeense rebellenclub vandaan komt. Hij kiest juist Hamburg uit omdat daar in een bank het foute geld van zijn nog foutere vader is gestald. PSH ziet de grotere verbanden, dat geld zou wel eens kunnen belanden bij de islamitische 'wredestichter' (tikfout=bewust) die hij al een tijdje volgt.
Zijn werk wordt gehinderd door zowel de Amerikaanse als de Duitse informantenscene. Exact op dat vlak lijkt de film enigszins in te zakken, totdat de ontknoping werkelijk fenomenaal losbarst. Het einde redt de film, m.i.. Corbijn laat wat mij betreft op een fijne manier de oneffenheden in het spionnenbestaan zitten, Bachmann is verre van een superheld. Dat maakt deze film geen gladde thriller. Duurt net iets te lang, maar het slot vergoedt alles: plots wordt van alle acteurs een topprestatie gevraagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten