Een gebeurtenis op zich, een nieuwe Cronenberg. Nooit de gemakkelijkste films, dat bleek ook nu weer bij het verlaten van de filmzaal. Vrienden zeiden zich nergens in te herkennen en misprezen de afstandelijkheid van het vertoonde. Waardoor ze nooit echt in de film zijn gekomen.
Herkenbaar, zei ik, doch ik was juist wél overgestoken. Als je eenmaal op dezelfde afstand gaat zitten als de regisseur, dan zie je een wrang plaatje van een bekrompen wereld met morbide mensen. Die wereld is in dit verhaal Hollywood.
Hollywood, waar de sterren niet alleen op het doek maar ook gewoon op straat hun plastic facade onderhouden. Waar succes de enige factor van belang is en de gemoedstoestand van je dagelijks leven bepaalt. In die setting leeft de verlopen actrice Havana (een weergaloos hysterische rol van Julienne Moore). Ze is de dochter van een jammerlijk omgekomen steractrivce en kan maar niet omgaan met die getrapte carriëre. Zelf krijgt ze weinig meer van de grond, de ene na de andere auditie loopt verkeerd af.
Ze bezoekt een zelfhulpgoeroe, die in zijn dagelijks leven een heel ander mens blijkt: totaal gefocust op succes van zijn eigen boeken en op de acteercarriere van zoonlief.
Gans het rollenspel kantelt als vanuit Florida een dame zich aandient als nieuwe personal assistent van de actrice. Zij blijkt enige kennis en relatie met het incrowd-wereldje van deze happy few te hebben.
De sfeer van de film is naargeestig, maar dat wil niet zeggen dat de film dat ook is. Cronenberg creëert voldoende afstand om aldus met enige humor de teloorgang van Sterrenstad weer te geven. Geen gemakkelijke film, wel de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten