Meesterlijke recensies, een Gouden Palm en een fors vooruitgesnelde reputatie. Toch moest ik me er nog even toe zetten om de zaal in te gaan: 196 minuten zware kost, of dat wel geschikt was voor de zondagavond. Toch gedaan en gegaan en daar ben ik nu zeer blij mee.
De film is inderdaad zwaar, traag, slepend en moeizaam. Maar hij is ook prachtig, hij levert visueel genot en hij boeit. Niet iedereen, er waren weglopers in de pauze, maar veel bezoekers toonden zich toch onder de indruk van de beeldkracht.
Cappadocië, een onhergbergzame regio in Turkije. Bizarre, vaak witgekleurde rotsformaties maken het een toeristische trekpleister. In de wintermaanden waarin deze film speelt, is dat toerisme fors minder en dus heeft de hoteleigenaar (de hoofdpersoon) tijd en ruimte voor andere zaken. Hij schrijft columns waarin hij zijn visie geeft op de hele wereld. Die visie wordt weliswaar in woord beleden, maar in de praktijk blijkt hij zelf moeite te hebben om zijn naasten volgens dezelfde inzichten te behandelen. Zijn zus, zijn vrouw, zijn personeel, zijn huurders: elk hebben ze om persoonlijke redenen moeite met hem, terwijl hij op het oog niet heel veel fout doet en in ieder geval van goede wil is.
Langzaam groeit de film naar een gespannen sfeer toe waarin al die sluimerende conflicten langzaam aan het oppervlak komen , waardoor de familiebanden maar ook de verhuurder/huurder banden op scherp komen te staan. Hoe vriendelijk de opstelling van de spelers ook, de woordkeus in de dialogen is vilein en confronterend. En dat nu, dat is het ijzersterke deel van deze film. Het maakt dat je heel veel leert over de communicatie tussen mensen, hoe belangrijk het is om woord én gebaar dicht bij elkaar te houden. Hoe nodig het is om af en toe enige reserve te houden, om niet alles uit te spreken.
Een verre van gemakkelijke film, een volbloed arthouser zelfs. Maar als jij toevallig van die league bent, ga je deze echt goed vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten