Erg interessante film. Niet louter een manier om de vele kundes van Juliette Binoche te etaleren, nee. Het is tevens een inventief geweven web van congruentie tussen de karakters in de film en de karakters die ze in het te repeteren toneelstuk spelen. Waarheid en fictie komen vaak heel nauw samen en dat biedt bijzondere inzichten. Ik hoorde anderen die de zaal verlieten, praten over "een moeilijke film", which i like. Ik vind dat een pré, als je kunt meegaan met de intenties van de regisseur heb je hieraan een fijne kluif.
Binoche speelt (ja, spéélt) een actrice op leeftijd. Ze wordt geconfronteerd met de schrijver van het toneelstuk waarin ze haar doorbraak beleefde. Haar levenslange vriendschap met deze schrijver vindt zijn piek als ze, na aanvankelijk forse tegenzin, toehapt om opnieuw in dit toneelstuk te gaan spelen. Echter, ze speelt nu niet de jonge en verleidelijke vamp, ze speelt de op leeftijd gekomen dame die door de vamp bespeeld en stukje bij beetje te gronde gericht wordt.
Ze heeft daar moeite mee, vooral vanwege haar eigen voortschrijden der jaren, maar ook doordat haar persoonlijke assistente duidelijk laat zien bij welke rol haar sympathie en waardering ligt. Ze repeteert het stuk met haar PA, deze geeft haar kundige repliek en verschilt vaak met haar van inzicht.
De weerstand tegen de rol groeit, maar ook het besef dat ze in een onomkeerbaar proces is terechtgekomen maakt deze rol een echte karakterrol. En die, dames en heren, kun je met een gerust hart aan La Binoche overlaten. Overigens was ik ook aangenaam verrast door het sterke spel van Kristen Stewart, die van de assistente een van de scharnierpunten van de film maakt.
Lange zit en dan ook nog eens een zware praatfilm (enigszins gecompenseerd door de verzengende schoonheid van de Zwitserse Alpen). Ik geef het u te doen. De diehard-filmliefhebber gaat er geen spijt van hebben, anderen moeten zich wellicht nog een keer bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten