Franse film. Wat zeg ik? Een zéér Franse film.
Niet de allerbeste , maar zeker vermakelijke praatfilm. Op een of andere manier maakt men daar films waarin niet al te veel hoeft te gebeuren, waarin niet aan overacting gedaan wordt maar waarin toch steeds snel duidelijk wordt in welke gemoedstoestand de acteurs zich bevinden.
In deze film is dat bij bijna iedereen "getroubleerd". En dat pakt ok uit, al moet je hier wel tegen kunnen. Het is dialoog om de dialogen, het is spel om het spel. Mijn vrouw haakte halverwege af, ik zette nog even door.
De film draait om een schijnbare nietsnut (niet in de zin van werkloos, maar in de zin van steeds maar beslissingen en daden uitstellen). Hij belooft aan de schoonfamilie van zijn vrouw om contact te leggen met zijn vader, een belangrijke rechter. Die moet verblijfspapieren gaan regelen voor een illegaal Balkan-meisje.
De man (Jean Pierre Bacri, in Frankrijk best een grootheid) heeft echter een moeilijke verstandhouding met paps en komt er maar niet toe om de vragen te stellen. Waardoor hij weer problemen krijgt thuis, waardoor zijn vrouw "om zich heen gaat kijken" en waardoor hij plots als alleenstaande vader zijn zaken moet proberen te regelen.
Niet wereldschokkend, wel ok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten