Vorig jaar om deze tijd draaide deze film tijdens de Hoornse filmdagen. Hij werd niet onverdeeld positief ontvangen: te traag, te weinig verhaal. Ik begrijp die kritiek, maar deel hem niet. Dat zal wel komen door mijn voorliefde voor langzaam vertelde verhalen. Doordat het plot zich moeizaam ontvouwt, wordt er immers wat gevraagd van de acteurs. Die moeten door de film heen een ontwikkeling tonen waardoor ze bij de uiteindelijke pointe uitkomen.
Catherine Deneuve is daarin natuurlijk een koningin. De ooit zo prachtige vrouw (ze was immers la "belle du jour") die nog steeds een belle is maar overduidelijk met haar veroudering worstelt, heeft een reeks blikken en uitdrukkingen in haar repertoire die feilloos weergeeft wat de gesteldheid van de dame in haar rol is. Dat is het hele sterke aan deze film, je groeit met Deneuve mee.
Verder is het verhaal een beknopt geheel: hardwerkende vrouw wordt gedumpt door haar minnaar en laat van het ene op het andere moment alles uit haar handen vallen. Moeder, werk, medewerkers: ze laat ze allemaal achter en begint haar eigen roadmovie. In de zoektocht naar zichzelf ontmoet ze vele niet al te beste types maar uitendelijk komt ze uit bij haar kleinzoon. Ze zag hem zelden en voelt zich nog niet heel erg geroepen om hem naar zijn andere opa te brengen. Gedurende de confronterende trip verandert er bij beiden iets, waarna de catharsis aan het eind van de film compleet is.
Plotseling begrijpen moeder, dochter, kleinzoon, medewerkers en anderen meer van wat Bettie, de dame in kwestie drijft.
Puur Frans, deze film. Ik trek dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten