Child 44- Daniel Espinosa

Child 44 op IMDb (6,4)
Niet bijster geslaagde boekverfilming over de strijd voor rechtvaardigheid in stalinistisch Oekraïne in de vorige eeuw. De film maakt een vliegende start om de periode 1933-1953 te overbruggen en blijft daar vervolgens hangen in de oplossing van een reeks kindermoorden.

Leo Demidov is een straighte militair, voor zover je onder Stalin-bewind straight kon zijn. Hij trekt een van diens dogma's ten twijfel: In het paradijs worden geen moorden gepleegd. Als er ondanks dat credo meerdere kinderen gevonden worden langs spoorlijnen, waaronder die van zijn beste vriend en strijdmakker, raakt hij uit de gratie van het machtig militair apparaat.
Hij wordt gedegradeerd en verbannen naar een stille uithoek van het Sovjet-rijk om daar wat belegen politiewerk te verrichten. Als ook daar vervolgens die moorden plaatsvinden, begint hij het geheel te ontrafelen. Hij onderzoekt de reispatronen van de dader en komt tot conclusies. Er is echter een groot probleem: hoe krijgt hij de middelen en de mogelijkheden voor zijn onderzoek bijeen als hij op de hielen gezeten wordt door zijn oude militaire vrienden?

Dat de film niet geheel van de grond komt, mag verbazingwekkend heten. Er staat namelijk een keur van sterke acteurs op de rol. Op een of andere manier komen ze geen van allen uit de verf, alsof ze de opdracht hebben gekregen om Sovjet-onderkoeld te acteren. Da's jammer.

Met Tom Hardy, Noomi Rapace, Gary Oldman, Paddy Considine.

Een man die Ove heet (En man som heter Ove) - Hannes Holm

Een man die Ove heet op IMDb (7,5)
Voorspelbare maar desondanks zeer plezierige film. De ontwikkeling van de personages zie je van mijlenver aankomen, maar dat doet niets af aan de feelgood-atmosfeer die de film uitstraalt en aan de boodschap die de regisseur wil overbrengen. Deze film is zonder meer goed te doen.

Ove is kersvers weduwnaar. Mopperpot van formaat, hij irriteert de ganse buurt met zijn nadruk op leef- en verkeersregeltjes. Dagelijks maakt hij zijn rondje door de wijk, noteert alle afwijkingen en onvolkomenheden en brieft die onverbiddelijk terug naar de buurtgenoten. Het maakt hem niet populair.
Een opeenvolging van gebeurtenissen (onverwacht ontslagen, nieuwe buren inclusief schreeuwende kinderen en buitenlandse vrouw, de medische achteruitgang van zijn enige bondgenoot in de wijk) maken dat Ove langzaampjes een omwenteling maakt. Hij wil uit het leven stappen maar dat lukt steeds maar niet: er komt telkens een voorval tussen waarbij hij moet ingrijpen wil de wijk niet verder afglijden. Langzamerhand krijgt hij waardering voor zijn inspanningen, langzamerhand ook ziet hij zelf in dat hij helemaal niet de beroerde loner is die hij denkt te zijn.

Geen wereldschokkend verhaal, gewoon lekker om naar te kijken.

The equalizer - Antoine Fuqua

The equalizer op IMDb (7,2)
Pief-paf-poef-film waarin de kalme held steeds rechtvaardig is en vanzelfsprekend de zwaar-getatoeeerde Russische criminelen overwint. Gelukkig maar, boeven zijn slecht en helden zijn goed.

Denzel Washington speelt een " gepensioneerde"  CIA-fixer die stomtoevallig betrokken raakt bij een slachtoffer van een criminele organisatie. Het gebeurt allemaal in het koffietentje waar hij, na zijn werk als bouwmarktmedewerker, 's avonds altijd rustig zijn boeken leest. Hij ontmoet een jonge vrouw, die overduidelijk onvrijwillig in de prostitutie zit. Na wat gesprekjes ontmoet hij ook de pooier die haar bezit.
Ondanks beloften aan zichzelf en aan zijn overleden vrouw raakt hij toch weer betrokken bij de misdaadbestrijding. In eerste instantie constructief: hij biedt aan het meisje vrij te kopen van de organisatie. Na wat schampere reacties moet hij toch weer vervallen in zijn oude stiel: hij brengt de vijf Russische onmensen om. Maar daarmee opent hij een beerput aan onderwereld-contacten die allemaal samenkomen. De grote vraag is: zal onze held overwinnen tegen die machtige Russische maffia?

Met Denzel Washington, Marton Chokas en Chloe Grace Moretz.

Before i go to sleep - Rowan Joffe

Before i go to sleep op IMDb (6,3)
Matig geslaagd, deze boekverfilming-thriller. Waar dat aan ligt, weet ik niet precies maar het komt bij mij maar moeizaam over. Is het clichématige acteerwerk van Nicole Kidman daar debet aan? Zelfs als dat gecompenseerd wordt door aardige prestaties van Colin Firth en Mark Strong?
Of is het toch zo generiek voor de hand liggende verhaaltje over een lijder aan geheugenverlies daar de oorzaak van? Zo'n verhaaltje waarbij het slachtoffer getraind wordt om stukje bij beetje haar verhaal terug te halen zodat er uiteindelijk een dader aangewezen kan worden voor de wantoestanden waarmee zij te maken had? Zegt u het maar, ik kan er de vinger niet opleggen.

Christine lijdt aan geheugenverlies. Al een aantal jaren vertelt haar man haar dagelijks wie ze is, wie hij is en waarom ze in de situatie zitten waarin ze zitten. Elke dag bouwt ze haar geheugen opnieuw op om het 's avonds tijdens haar slaap weer geheel te verliezen.
Een arts ontfermt zich over haar en adviseert haar aan het eind van de dag steeds een filmpje te maken om haar opgedane herinneringen vast te leggen en aldus door terugkijken de cyclus steeds korter te maken. Dat lukt. Maarrr...
Door het heen en weer schieten tussen arts en echtgenoot ontwikkelt Christine louter wantrouwen want wie van de twee vertelt haar eigenlijk de waarheid? Wat is er met haar hartstvriendin gebeurd, waarom is die uit beeld? En had zij nou echt een zoontje vroeger? Een van de twee mannen kan niet degene zijn die hij zegt te zijn. Maar Christine kan niet zonder hulp uitvinden welke dat dan is.

Take this Waltz- Sarah Polley

Take this Waltz op IMDb (6,6)
Michelle Williams heeft vaak een wat droevige uitstraling. Ik weet niet hoe, maar het zit in haar gezicht en in haar blik. In deze film heeft ze er overigens alle reden toe, want ze zit overhoop. Overhoop met zichzelf maar ook overhoop met een verscheurende positie tussen twee liefdes.
De ene is haar man, een prachtige goeie sul (gespeeld door Seth Rogen) : hij is zachtaardig, fluistert lieve woordjes en is zorgzaam. Maar: hij heeft moeite met intimiteit. Na al die jaren heeft hij nog steeds moeite met toenaderingspogingen van zijn vrouw, hij benadert het leven vaak iets te serieus.
De andere is de overbuurman, die Margot (Williams) ontmoet op een reis en die tot haar verbazing met haar meereist tot in de straat. Doordat ze die reispartner zo nabij weet, gaan haar heimelijke gedachten plots ook die richting op: hij is dus wél een man die luistert en praat en die amicaal doet en die benaderbaar is en....die langzamerhand ook blijk geeft van zijn liefde voor haar.
Hij doet geen toenaderingspogingen maar vertelt haar wel wat hij met haar zou doen áls. Beiden beseffen dat ze aan een onmogelijke missie bezig zijn en nemen een besluit: over 25 jaar, op die plek waar ze elkaar op reis hebben ontmoet. Als ze dan nog zoveel voelen voor elkaar, zal de ontmoeting daar de ontlading zijn van jarenlang opgebouwde spanning.
U snapt: het wordt voor Margot een onmogelijke opgave om zich neer te leggen bij die ingelaste pauze. Het dreigt allemaal al veel eerder mis te gaan.

The Wolfpack - Crystal Moselle

The Wolfpack op IMDb (7,1)
Inmiddels zeer fameuze documentaire. Hij stond al een tijdje op mn Film1-harddisk, maar het leek me slim hem gisteren te kijken omdat ie tegelijkertijd op tv vertoond werd.

Wolfpack vertelt het verhaal van de roedel kinderen van het gezin Angulo. Zij wonen in een New Yorks appartement en hebben daar hun complete jeugd doorgebracht. Maar dan ook echt compleet. Ze mochten van vader niet naar buiten. Vader voelde zich verlicht, ontpopte zich tot een soort sekteleider: "zolang ik jullie niet vermeng met de buitenwereld kan ik jullie leren denken , leren lezen, leren schrijven, leren zijn (zoals ik wil dat jullie zijn)."
Thuisonderwijs wordt gegeven door moeder, een hippievrouw die haar man tijdens een of andere Inca-trail ontmoette. Voor hem zette ze terstond haar vrije leven opzij en ze onderwierp zich aan de nukken van de wannabe-despoot.
De enige invloed van buitenaf die de jongens hebben, zijn dvd's . Ze verslinden films, zien ze dermate veel en vaak dat ze de films welhaast scene voor scene kunnen naspelen. Dat levert bizarre beelden en gesprekken op. Immers, al het wereldse taalgebruik leren de jongens van filmdialogen. En we weten dat die vaak nogal onecht zijn.
De catharsis volgt als een van de jongens "uitbreekt". Ondanks het verbod van paps trekt hij op een dag de stoute schoenen aan en gaat (gemaskerd) naar buiten. Zijn eerste confrontatie met de buitenwereld loopt niet goed af, maar smaakt wel naar meer. Langzaam infecteert hij zijn broers met de belevenissen en heel langzaam valt het zelfgebouwde imperium van paps in elkaar. Dat is pijnlijk, maar noodzakelijk. De kwetsbare jongens leren langzamerhand wat leven echt inhoudt.

Als het verhaal al niet zo vaak verteld was, zou je het niet geloven. Er zijn dus echt mensen die kinderen op de wereld zetten om ze helemaal voor zichzelf te houden. Knettergek. Maar het levert wel boeiende docu's op.

Life - Anton Corbijn

Life op IMDb (6,0)
Een stuk meer uit mijn hout gesneden was deze. Anton Corbijn kan bij mij geen kwaad doen. De man heeft een oog voor het visueel indelen van ruimtes. Dat deed ie al in zijn imposante fotografie, dat doet ie nu ook al een aantal jaren in zijn regisseurscarrière. Hij heeft mij nog niet teleurgesteld in ieder geval: uiteraard is de ene film boeiender dan de andere maar altijd altijd ziet het er gelikt uit.

Zo ook bij deze. De film is een lang uitgesponnen vertelling van enkele dagen uit het leven van James Dean. Die in deze film overigens niet de hoofdrolspeler is: we volgen vooral het leven van fotograaf Dennis Stock, die aan het begin staat van een succesvolle carrière. Hij is zijn reputatie nog aan het bouwen en weet zeker dat het gaat lukken als hij eenmaal die enigmatische acteur ontmoet die James Dean aan het worden is.
Dean is onaangepast, niet van plan mee te gaan in het Hollywood-circus. Dat hij daarbij tegen problemen aanloopt, is voor hem nog geen reden om te buigen. Stock probeert hem te strikken voor een fotoreportage in Life Magazine, maar loopt ook tegen de muur van nukken van de acteur op.
Toch: op een gegeven moment zien beiden dat ze elkaar beter kunnen versterken dan tegenwerken. Er onstaat een soort van vriendschap. Toch moet Stock keer op keer zijn pogingen uitstellen om de moeder aller reportages te schieten. Dean verzint steeds iets nieuws. Want rebel zonder reden.

Met oa Robert Pattinson , Dane DeHaan en Ben Kingsley

Ja, ik wil! - Kees van Nieuwkerk

Ja, ik wil! op IMDb (6,2)
Terdege besef ik dat hier een markt voor is, terdege besef ik ook dat er een groep mensen is waarbij filmbeleving niet gaat om uitdaging maar om vermaak. Dat mag, daar draait een groot deel van de industrie op.
Dus ik wist vooraf keurig waar ik aan begon, toen ik deze op "afspelen" klikte. Ik dacht dat het een Sanne Vogel-vehikel was (en die kan ik nog wel verdragen) maar dat bleek niet zo. Dit is van de schrijfster (!) Elle van Rijn. Die heeft ongetwijfeld een formule uit haar hoofd geleerd.

Alle elementen van de feelgood formule kwamen voorbij, heb me geen enkel moment verrast gevoeld. Dat is jammer. Maar ik ben dan ook niet de doelgroep van regisseur en schrijfster.

De film draait om een biologe/laborante die, halverwege 30, voor de zoveelste keer haar relatie ziet stranden terwijl om haar heen de huwelijksaanzoeken neerkletteren. Ze wil niet overschieten en doet wanhopige pogingen aan zichzelf te werken en een nieuwe prins te ontmoeten. Er duiken twee kandidaten op, u mag al snel zelf deelnemen aan het raadspelletje welke van de twee voor haar uiteindelijke de ware zal blijken.

Pluspuntje was het goede, zeer ontspannen spel van Martijn Lakemeier, die ooit nog het kleine jochie in "Oorlogswinter" speelde. Verder?Ieder zijn meug.

Met oa Eliza Maas, Thijs Römer, Martijn Lakemeier, Nadja Hüpscher en Raymonde de Kuiper

Elle - Paul Verhoeven

Elle op IMDb (7,4)
Een vleugje David Lynch (Mulholland Drive, Lost Highway) , een vleugje Michael Haneke (Caché) en veel, heel veel Paul Verhoeven. "Elle" is een echte, de handtekening van de Hollandse meester staat erop, meer op de plotwendingen dan op de scenes overigens. In de scenes wil hij nog wel eens verwijzen naar inspiratiebronnen, in de plotwendingen valt duidelijk zijn eigen unieke geest te herkennen. Verhoeven heeft lef, Verhoeven is tegendraads en Verhoeven heeft issues. Issues met kerk en seksualiteit, issues met relaties. Van oudsher zijn dat zijn meest geliefde filmonderwerpen en bij "Elle" is dat niet anders. Toch weet hij je - opnieuw- keer op keer de verkeerde kant op te sturen, hij zorgt dat alles anders gaat dan je denkt.

Michelle is een sterke vrouw , schier onaantastbaar lijkt ze als haar het gruwelijkste overkomt dat een vrouw kan overkomen: ze wordt verkracht in haar eigen woning. Een onbekende overvaller dringt binnen en overreedt haar bruut en gewelddadig. Het duurt even voordat Michelle het aan haar vrienden en haar ex-man vertelt, voor die tijd is ze alweer gewoon aan het werk gegaan en heeft ze gedaan alsof het louter haar neus was die bloedde.
Wel begint bij haar ondertussen het malen:: wie is die man? Hoe kan het dat hij zoveel van haar weet en hoe kan het dat hij ook nadien nog weet binnen te dringen op haar telefoon, op haar laptop en zelfs opnieuw een keer in haar huis? Ze begint zichzelf te wapenen, maar ze gaat ook beetje bij beetje op onderzoek uit. Is het die ondoordringbare whizzkid die bij haar in dienst is? Is het een andere medewerker? Is het iemand uit haar nabijheid?
Als ze eenmaal verder doordringt in het territorium van de verkrachter, neemt ze onverwachte beslissingen. Zo onafhankelijk is ze ook wel weer.

De film is cynisch, de film is bij vlagen naargeestig en - het klopt- het geweld is bruut. Maar óók is de film grappig, is de ontwikkeling van de personages onverwacht en is de spot van Verhoeven vaak sterk. De film is niet mooi, maar wel goed. En dat is de verdienste van de regisseur.

Maggie's Plan- Rebecca Miller

Maggie's Plan op IMDb (6,6)
Niet 100 % geslaagde variatie op het neurotische New York-werk van Woody Allen. Net zo gecompliceerd zijn de onderlinge relaties, net zo kundig zijn de dialogen, net zo quasi-artistiek is de verbeelding van de New Yorkse stadsmens. Op een of andere manier komt de film niet echt los, hoewel in beginsel alle ingredienten aanwezig zijn. De afwijkend aanwezig Greta Gerwig (die je zou kunnen kennen van " Greenberg"  en "Frances Ha") speelt een sterke rol als de controlfreak Maggie, die vastbesloten is alleenstaande moeder te worden. Omdat relaties bij haar nooit lang intact blijven, zoekt ze een geschikte donor en neemt doelbewust de benodigde stappen. Een nieuwe collega bij haar op de universiteit gooit roet in het eten: hij (Ethan Hawke) is een succesvol wetenschapper (antropoloog) en is nu bezig aan zijn eerste fictie-roman. Zijn relatie met de al even succesvolle wetenschapper Georgette (Julianne Moore) staat onder druk. Helemaal als hij valt voor de frisse onbeholpenheid van Maggie. Ze krijgen een kindje (niet via IVF, maar via eigen inspanningen) en ze trouwen.
Dat gaat een aantal jaren goed maar de schrijver verwaarloost de aandacht voor vrouw en kind(eren- hij had er met Georgette ook al twee). Maggie draait overal voor op en begint te twijfelen of zij wel voort wil in deze sleur. Sterker nog: zou het niet beter zijn als de schrijvert terug ging naar zijn ex? Ze bellen elkaar toch al de hele dag. In Maggie's hoofd rijpt een - riskant- plan.

The Interview - Evan Goldberg/Seth Rogen

The Interview op IMDb (6,6)
Natuurlijk is het allemaal plat en eendimensionaal van opzet. Maar zo godsliederlijk droevig als deze titel aan me doorverteld was, was het ook weer niet.

TV-redacteur droomt van grotere daden dan het dagelijkse shownieuws waar ie mee bezig is. Het moet ultiem, er moet een programma gemaakt worden dat de hele wereld wil zien. Samen met de gladde presentator van zijn show beraamt hij het stoute plan: ze vragen de Noordkoreaanse opperbaas Kim Jong-Un of hij een interview wil afgeven voor US Television, om zo zijn kant van het bevooroordeelde verhaal te vertellen.
Wat blijkt? Uiteraard is zijne doorluchtigheid een fan van diens show. Hij blijkt de presentator graag te willen ontmoeten. Ze proberen een afspraak te regelen maar voor ze het weten intervenieert de CIA. "ALS jullie daar al binnenkomen, dan zijn jullie als VS-burger verplicht de leider naar de andere wereld te helpen".
Er is wat overtuiging nodig maar de mannen gaan het aan. Ze gaan voor de dubbelslag: eerst het spraakmakende interview en dan tenslotte de subtiele spionagemoord op de leider.

Hoe zal ik het zeggen: het loopt anders. Er ontstaan vriendschapsgevoelens, de redacteur ontmoet een lekker Koreaans wijf en krijgt wroeging. Hoe houden de klemgezette tv-mannen beide partijen nu te vriend?

In the name of ( W Imie) - Malgorszata Szumowska

In the name of op IMDb (6,5)
In alle opzichten moeizaam verhaal over een in aanleg homoseksuele priester die moedig zijn best doet om zijn gevoelens te onderdrukken. Na een incident wordt hij vanuit Warschau overgeplaatst naar het platteland, waar mij met ontspoorde jongeren komt te werken.
Zijn gesprekken zijn goed, zijn intenties zijn goed maar het valt hem zwaar om zich strikt bij zijn goddelijke materie te houden. Bij die ene struise dorpsdame lukt hem dat moeiteloos, maar bij enkele jongeren, die juist heel erg aan hem hangen vanwege zijn luisterend vermogen en zijn milde bestraffingen van fout gedrag, gaat het mis.
Uiteindelijk gaat het allemaal mis. Hoewel. Dat is relatief.