Zachtzoete film die geheel drijft op ingetogen Japanse bescheidenheid , een vorm van menselijke omgang waar wij in het schreeuwerige Westen nog steeds veel van kunnen leren. Waar wij vaak direct en hard ons zegje doen, is het Japanse gebruik om omfloerst en ietwat voorzichtig, welhaast nederig, met elkaar te communiceren een verademing om naar te kijken. Het maakt kabbelende films als deze een plezier om naar te kijken.
Sentaro is een eenvoudige koekenbakker. In dit geval letterlijk: hij bakt dorayaki's , een soort dubbelgeklapte pannenkoekjes met een vulling van zoete bonen. Hij verkoopt deze vanuit een kleine cabine, die hij huurt van een bemoeizieke cententeller. Hij werkt kneiterhard en verkoopt net voldoende om er een marginaal bestaan uit te peuren, vooral aan scholieren maar ook een enkele passant staat aan zijn loket.
Op een dag meldt zich een bejaarde vrouw aan zijn kraam. Tokue, 76 jaar oud en overduidelijk lichamelijk in de problemen, zegt dat ze hem graag wil assisteren. Sentaro ziet nog niet direct het voordeel in van haar aanbod, totdat ze een bakje met een bonenprutje achterlaat. Hij proeft en moet toegeven dat het vele malen beter smaakt dan zijn eigen mengsel. Ze komt terug en hij vraagt haar uit te leggen hoe ze tot dit recept gekomen is. Sentaro krijgt les: ze toont hem het hele proces van behandeling van de zoete bonen, waarna ze uiteindelijk een eerste oplevering in de verkoop doen. Het blijkt een succes, al binnen enkele dagen verkoopt hij keer op keer als zijn dorayaki's uit. Een zonnige toekomst lijkt verzekerd, totdat er mensen bij hem komen met verhalen over Tokue, waarom ze eigenlijk helemaal niet bij hem zou mogen werken. Sentaro krijgt een bezwaard geweten.
Met : Masatoshi Nagase, Kirin Kiki , Kyara Uchida
Geen opmerkingen:
Een reactie posten