The Penguin Lessons - Peter Cattaneo

 The Penguin Lessons op IMDb (7,1)

The Penguin Lessons op Moviemeter (3,39)

The Penguin Lessons op Wikipedia

Een geweldige film dit. En toch: toch had ik een confronterende gewaarwording. Ik merkte namelijk dat ik weliswaar geamuseerd zat te kijken naar de altijd vermakelijke Steve Coogan maar ik merkte dat ik pas echt in de film kwam toen de film een wat socialere lading kreeg, toen er dus diepgang kwam. Het bracht mij het besef dat ik weliswaar makkelijk naar komedies kijk (immers: lachen kan gezond zijn) maar dat ik pas echt wat begin te voelen en te vinden als de film een maatschappelijker beeld gaat weerspiegelen. Het maakt deze film tot een voor mij belangwekkende, het maakt mijn waardering anders, het maakt dat ik deze film langer zal onthouden dan de wat meer gemiddelde komedie. 

1976, Argentinië. Het land staat op de rand van een militaire coup (een waarvan wij weten dat het daaruit voortvloeiende regime een te groot aantal jaren zal standhouden). Leraar Engels Tom Michell arriveert letterlijk met kanongebulder bij het college waar hij les zal gaan geven aan rijkeluiskindertjes. Tom krijgt aanvankelijk geen poot aan de grond bij de leerlingen, hij weet geen orde te houden. Dat verandert pas na een bijzonder uitstapje: als de school vanwege de ontwikkelingen in het land een weekje gesloten wordt, maakt Tom een uitstapje naar Uruguay. Hij ontmoet een vrouw, loopt met haar langs het strand en ontdekt daar - in een aangespoelde olievlek- een groep getroffen pinguïns. Een van de dieren leeft nog, de dame neemt het dier (én Tom) mee naar haar hotelkamer. Schoongewassen blijkt het plots een lief diertje. De dame laat Tom met het dier achter en zijn pogingen het dier weg te laten zwemmen, mislukken allemaal. Er rest hem geen andere uitweg dan het dier mee te nemen naar het college, naar zijn kamer. 

Het blijkt de ommekeer: niet alleen Tom hecht zich aan het dier, ook het personeel en uiteindelijk ook de leerlingen zijn allemaal gecharmeerd van de waggelaar. Eind goed, al goed, lijkt het. Niet dus: het nieuwe regime dringt verder op, een van de schoonmaaksters met wie Tom bevriend is, wordt opgepakt en verdwijnt. Apathisch ziet Tom het gebeuren, niets doet hij. Dat gaat natuurlijk niet lang goed: hij krijgt gewetenswroeging en moet laten blijken dat hij net zo begaan is met zijn omgeving als dat hij begaan is met een enkele aangespoelde pinguïn.

Met: Steve Coogan, Jonathan Pryce, Vivian el Jaber, David Herrero, Björn Gustaffson

FIN - song : Nick Drake- Northern sky

Gezien in : Cinema Oostereiland

L'envol (aka Scarlet) - Pietro Marcello

L'envol op IMDb (6,6)
 L'envol op Moviemeter (3,48)

L'envol in de Filmkrant

Fijn dromerig pastoraal niemendalletje dat de wereld niet geschokt heeft maar dat zich toch best fijn anderhalf-uur-gezelschap toont. Tikkeltje magisch denken, plagerige pesterijen tegenover onvoorwaardelijke liefde, beurtelings noeste werkers en zachte schoonheden in de hoofdrol. Goed te doen dus, deze.

Raphael komt aansjokken bij de boerderij van madame Adeline. Hij is lang weggeweest vanwege de Eerste Wereldoorlog en komt nu beschadigd aan bij het adres waar hij zijn vrouw verwacht aan te treffen. Zij blijkt overleden, maar madame Adeline vertelt hem wel dat de daar aanwezige baby zijn dochter Juliette is. Rauwe bonk Raphael smelt en gaat - in al zijn onhandigheid- de zorg voor het meisje op zich nemen. Hij zoekt werk, al blijkt dat in het dorp lastig te zijn omdat de grootste werkgever gewelddadig is geweest in de richting van Raphael's vrouw. Als Raphael iets later weigert om de man te helpen als die in nood verkeert, is zijn lot getekend: het dorp kiest vóór de werkgever en daarmee tégen Raphael. En daarmee ook tegen de onschuldige Juliette.

Juliette groeit op, ze heeft het lastig: ze valt buiten de groep, ze heeft eigenlijk alleen haar vader en madame Adeline. Toch blijft ze dapper haar eigen weg kiezen, ze wordt een mooie volwassen vrouw en droomt over een toekomst ver weg. Die toekomst, die blijkt uit de lucht te komen vallen.

Met: Raphaël Thiéry, Juliette Jouan, Noémie Lvovsky, Louis Garrel, Yolande Moreau

FIN - song : Gabriel Jared/ Juliette Jouan - Hirondelle

Springsteen: Deliver me from Nowhere- Scott Cooper

Springsteen: Deliver me from Nowhere op IMDb (6,9)
 Springsteen: Deliver me from Nowhere op Moviemeter (3,28)

Springsteen: Deliver me from Nowhere op Wikipedia

Ook in mijn vriendenkring zijn ze er: doorgewinterde Bruce Springsteen-fans die bereid zijn om de portemonnee drie keer om te keren om alles aan te schaffen wat de Baas uitbrengt (bij deze film kwam ook een meervoudige vinyl-boxset). Ook nemen ze elke gelegenheid te baat om optredens ergens in Europa bij te wonen, alles om de baas zo vaak mogelijk te zien en te horen. Nu kan ik zelf ook zijn muziek wel horen (zes lp's van hem staan hier in de kast, waaronder één dubbele) maar zover als genoemde makkers ga ik niet. Wél vind ik Springsteen een interessante persoonlijkheid: ik schat hem in als een goede ziel met het hart op de juiste plaats. Iemand met een romantische en sociale inborst, als daar een film over gemaakt wordt, dan wil je die toch zien? Ik de zaal in, lekker vol voor een zondagavondje: geen Studio Sport maar gewoon film én muziek.

We vallen Springsteens leven binnen in 1981: Bruce is bezig met het laatste optreden van zijn uitgebreide tour die volgde op het uitbrengen van "The River". Een ongekend succes, zowel album als tour, met een geweldige publiciteitsgolf als gevolg. De platenmaatschappij, de producer, het publiek: ze willen (om maar niet te zeggen: eisen) allemaal dat Bruce hier snel een vervolg aan geeft zodat de munten blijven rollen en Bruce het hot topic blijft dat ie dan is. Maar Bruce wil niet. Bruce kán niet. Bruce is leeg. 

Middels flashbacks naar zijn vroege jeugd leren we dat - toen onze Bruce een Bruceje was- hij een lastige verstandhouding met zijn vader had. Vader is hardhandig, vader drinkt en vader wil dat zijn zoon een stoere vent wordt, iets dat strijdig lijkt te zijn met Springsteens gevoelige inborst. Bruce betrekt een nieuw huis en trekt zich daarin terug om zijn kwellingen van zich af te schrijven. Introspectieve, donkere en vooral niet rockende songs die kanten van zijn ziel tonen waar zijn luisteraars niet blij van zullen worden. Terwijl Bruce thuis die gedachten in basic opnameapparatuur stopt, zien we hem zijn auto langs het ouderlijk huis sturen, zien we hem worstelen met de oprechte gevoelens die serveerster Faye voor hem heeft (en hoe wederzijds die zijn). Maar we zien vooral hoe wanhopig zijn platenmaatschappij, zijn manager Jon Landau  (opnieuw een heerlijke rol van Jeremy Strong) en de hele business probeert om te begrijpen in welk universum Bruce zich op dat moment bevindt. Hij pleegt commerciële zelfmoord, maar het is nodig: "Nebraska" is een gitzwart album dat er alleen maar komt als Bruce voet bij stuk houdt. En dat betekent: kiezen voor een gat, kiezen voor een diep dal.

Met: Jeremy Allen White, Jeremy Strong, Odessa Young, Stephen Graham, Paul Walter Hauser, Gaby Hoffmann

FIN - song : Bruce Springsteen - Atlantic City (live)

Gezien in : Cinema Oostereiland

After the hunt - Luca Guadagnino

After the hunt op IMDb (6,3)
 After the hunt op Moviemeter (3,20)

After the hunt op Wikipedia

Niet alles wat Luca Guadagnino aanraakt, verandert in goud (zijn "Challengers" werd gematigd ontvangen, bij de film "Bones and all" kwam ik niet verder dan 3 a 4 minuten voordat ik m uitzette) maar met deze "After the hunt" bevestigt hij voor mij wel de reputatie die hij met "Call me by your name" neerzette. Opnieuw keek ik naar een doorwrochte moraalvertelling waarbij de regisseur het beantwoorden van de uiteindelijke schuldvraag lekker aan de kijker overlaat. Het is aan u om aan het eind van de film te labelen welke hoofd- en welke bijrolspelers u gelooft. Het maakt de film boeiend en meeslepend, al komt dat mede door het sterke spel van Roberts en Garfield. Wat mij betreft werd de show overigens gestolen door Michael Stuhlbarg, die in een schitterende doch bepalende bijrol de echtgenoot van Julia Roberts speelt.

Het zal er om spannen, daar op de Yale-universiteit: er is een vaste leerstoel te vergeven en de hechte collega's Alma en Hank maken er beide kans op. Ze zijn goed bevriend, beschikken over hetzelfde gedachtengoed en hebben een uitstekende staat van dienst. 50/50 dus, maar ze spreken uit dat ze blij zullen zijn voor de ander als die de prijs zal ontvangen. Maar dan..

Plots staat hun beider wereld op zijn kop als Hank - na het verlaten van een feestje bij Alma - ervan wordt beschuldigd zijn leerlinge Maggie seksueel te hebben overweldigd. Maggie komt het Alma persoonlijk vertellen, maar die is nog niet direct overtuigd: haar Hank? Vertelt Maggie wel de waarheid?
Natuurlijk blijft het verhaal niet lang geheim op de universiteit, de ophef begint zich op een gegeven moment ook op Alma te richten? Waarom reageert zij zoals ze reageert? Wie beschermt ze? Waarom brengt zij zichzelf in deze lastige positie, waarom spreekt ze zich niet onomwonden uit? Reputaties staan op de helling, nu zowel de universiteit, haar professoren als haar leerlingen in een scherp daglicht komen te staan. Alma, doe iets. 

Met: Julia Roberts, Andrew Garfield, Ayo Edebiri, Michael Stuhlbarg, Chloe Sevigny, Lio Mehiel

FIN - song : Everything but the girl - Nothing left to lose

Gezien in : Cinema Oostereiland

Habermann - Juraj Herz

Habermann op IMDb (7,5)
 Habermann op Moviemeter (3,31)

Habermann op Wikipedia

Tot mijn verbazing zag ik dat deze film al uit 2010 komt, waarom stond ie dan nu nog steeds voor een huurprijs van 2 euro op Pathé Thuis? Ik dacht altijd dat oudere films daar gratis waren, terwijl je voor de recentere films een kleine huurprijs betaalt. Hoe dan ook, het was duidelijk geen weer om deze avond de deur uit te gaan (Benjamin stond in de weg), dus klikten we toch maar op deze. Het bleek uiteindelijk een onderhoudende film te zijn met een boeiend verhaal maar met matig acteerwerk. Een soort huismerk-Schindler's list, zo probeer ik m maar een beetje te categoriseren. Edoch, wél een waargebeurd verhaal en dat is vaak al een pré. Met de huidige bezetting van Oekraïne in gedachten is het bovendien ook nog eens een verhaal met een actueel tintje. 

1938, de rechtse horden rukken al een tijdje op in Europa. Zo ook in Sudetenland, het aan Duitsland grenzende deel van Tsjechië. Door een onhandige politieke Europese deal wordt dit landsdeel geofferd aan de Hitler-troepen: door de nazi's dit stuk land te laten annexeren, dacht men rust te creëren in het overige deel van Europa. Van korte duur natuurlijk, zo weten wij, en bovendien een grove schoffering van de rechten van de Sudeten: hoewel er een flink contingent Duitsers woonden (en zelfs onderling al Duits spraken) was het leeuwendeel van de bevolking toch echt Tsjechisch. Die werden dus plots overheerst door een machtige moordmachine.

De rijkste man van de regio is August Habermann: hij bezit een grote molen die de regio van meel, graan en hout voorziet. Zelf is hij Duits, maar een groot deel van zijn personeel is Tsjechisch. Hij trouwt met een vrouw die is opgegroeid in een klooster en komt er pas dan achter dat zij niet katholiek van oorsprong is, maar dat zij van joodse ouders stamt en als baby is afgestaan aan het klooster. Het maakt August niet uit natuurlijk, zeker op dat moment nog niet. Maar daar komt verandering in als de rauwe nazi-commandant Koslowski het bevel in de regio overneemt. Niet alleen moet Habermann gaan produceren voor de Duitse troepen, hij ziet ook hoe de nazi's zijn personeelsbestand proberen te "zuiveren". Habermann strijdt tegen grote machines, maar is vastberaden tussen zijn personeel en de nazi's te gaan staan. Een ongelijke strijd, maar toch.

Met: Mark Waschke, Hannah Herzsprung, Karel Roden, Ben Becker

Gezien in : Pathé Thuis

The Boat That Rocket (aka Pirate Radio/Radio Rock Revolution) - Richard Curtis

The Boat That Rocked op IMDb (7,3)
 The Boat That Rocked op Moviemeter (3,53)

The Boat That Rocked op Wikipedia

Toen ik deze film de eerste keer zag, schreef ik mijn recensies nog op Hyves (ja, écht!). Daar is natuurlijk niets meer van terug te vinden dus zal ik opnieuw aan de bak moeten. Heel niet erg, want wat was het fijn om deze film weer een keer te zien. Niet alleen een heerlijke cast en een dito trits muziek, ook een erg fijne reeks plaagstootjes naar "de macht" en "de mores" van die tijd. De jaren 60 hebben een boel voor ons bevrijd, laat ik het zo zeggen. Zelf luisterde ik natuurlijk ook naar piratenzenders, die in ons land in 1973 verboden werden. Precies het moment dat ik zelf platen begon te kopen, zeg maar. Ik zocht en vond mijn inspiratie daarna blijkbaar elders, want de liefde voor muziek is nog niet over..).

1966, we gaan de Noordzee op. Daar ligt, een klein stukkie uit de kust en net in de internationale wateren, de piratenzender Rock Radio. Die zender brengt verlichting in de huiskamers en op de werkvloer. De benauwde jaren 50 zijn voorbij, de wereld begint weer te ademen na de gruwelijke WOII: ontzuiling, seksuele revolutie en uiteraard de ontaarde kunst die popmuziek heet. Terwijl de BBC nog steeds praatprogramma's en politieke commentaren uitzendt, stemt "het volk" inmiddels af op de frequentie van de piratenzenders. Hoewel illegaal weten ze de harten van de luisteraars te stelen. 

Een doorn in het oog van de verantwoordelijke minister, die vast van plan is deze vrijbuiters het zwijgen op te leggen. Dat gaat natuurlijk niet zomaar, de rebellie drijft aan de oppervlakte. 

Met: Bill Nighy, Philip Seymour Hoffman, Tom Sturridge, Nick Frost, Chris o' Dowd, Kenneth Branagh, Rhys Ifans, Emma Thompson

FIN - song : David Bowie - Let's dance (2002 remaster)

FIN - song : Duffy - Stay with me baby

Das Verschwinden des Josef Mengele (aka The disappearance of Josef Mengele) - Kiril Serebrennikov

Das Verschwinden des Josef Mengele op IMDb (7,2)
 Das Verschwinden des Josef Mengele op Moviemeter (4,07)

Das Verschwinden des Josef Mengele op Wikipedia

Zeer interessante film, niet alleen omdat het op waarheid gebaseerd is maar ook omdat het onderdeel uitmaakt van de grootste schandvlek op onze mensheid: het nazisme en de door hen geinitieerde holocaust. Deze film (gebaseerd op het diepgravende boek van Olivier Guez) toont namelijk feilloos aan hoe diep verwezen hun ideologie in de toenmalige machthebbers zat. Het toont ook aan dat die machthebbers hun lijnen over de hele wereld hadden lopen, want er zijn nogal wat misdadigers aan rechtsvervolging ontsnapt destijds. 
Dat de film heel interessant is, maakt het nog niet meteen een goede film overigens. Ik kon niet helemaal grijpen waardoor dat kwam maar ik gaf me met graagte over aan de historische vertelling. Die boeit namelijk de volle 2 uur en een kwartier (en het spel van hoofdrolspeler August Diehl is meer dan prima, ook dat).  

Hij heet Gregor, later heet hij Pedro, tussendoor plakt ie nog wat andere namen in zijn paspoort. Dat is nodig want Josef Mengele kent - terecht- geen rust. Hij is weliswaar het naoorlogse Duitsland en Europa ontsnapt en lijkt veilig in Zuid-Amerika te zijn beland. Maar die veiligheid is oppervlakkig: hij kan niet terug naar zijn familie omdat hij weet dat die scherp in de gaten gehouden wordt door nazi-jagers. Om die reden mist hij de begrafenis van zijn vader, iets waarover hij zeer verbolgen is. 
Overal waar hij gaat, moet hij om zich heen kijken, of dat nu in Argentinië, in Paraguay of in zijn laatste land van bestemming Brazilië is. Hij weet dat men in datzelfde continent zijn oude vakbroeder Adolf Eichmann heeft opgespoord en gearresteerd, hij vertrouwt derhalve niemand. Zelfs zijn zoon niet. Zoon Rolf komt - ook reizend op een vals paspoort - zijn vader opzoeken om verhaal te halen: hij wil antwoord krijgen op de vraag of al die verhalen over de sadistische arts van Auschwitz waar zijn, of zijn vader inderdaad dergelijke gruweldaden heeft begaan. Uit de antwoorden van zijn vader blijkt dat die nog niets van zijn ideologische hardheid heeft verloren, dat zijn netwerk ook nog ongeschonden overeind staat. Een griezelige gedachte, omdat het de beschaving geen recht doet.

Met: August Diehl, Maximilian Meyer-Bretschneider, Friederike Becht, Burghart Klaussner, Dana Herfurth

FIN - song : Anibal Trollo - Cuando tallan los Recuerdos

Gezien in : Cinema Oostereiland

Saint Omer - Alice Diop

Saint Omer op IMDb (6,8)
 Saint Omer op Moviemeter (3,00)

Saint Omer op Wikipedia

Boeiende film, al valt lastig te vertellen waarom. Zoveel gebeurt er namelijk niet (de film is zelfs bijna een real time rechtbankverslag) maar toch betrap je jezelf  als kijker erop dat je gaat zoeken naar een plek om je sympathie neer te leggen. En dat is knap, in deze arthouser die niet gemaakt is om te pleasen maar die wel van de kijker vraagt of hij zich kan inleven in de persoonlijke achtergrondverhalen van mensen in de verdrukking. En dan met name van mensen die uit heel andere werelddelen naar het westen komen, met als gevolg een trits aan cultuurverschillen en aan mensbeelden. Moeilijk, maar niet onmogelijk. 

De jonge Rama is journaliste, ze is zwanger en gaat zich binnenkort inleven in dat totaal andere bestaan als moeder. Haar roots zijn Afrikaans, maar ze is in het mondaine Frankrijk al aardig verwesterd en beseft dus dat ze tussen twee culturen zal komen te staan. Eerst die laatste grote klus maar eens: haar nieuwe boek zal ze baseren op een spraakmakende rechtszaak. Daartoe reist ze naar het zuidelijker gelegen Saint Omer, alwaar een zaak dient tegen de Senegalese Laurence. Laurence is een jonge moeder die haar kind heeft omgebracht door het aan de kustlijn te laten verdrinken. 

Voordat we de kans krijgen daar een vooroordeel over te hebben, laat Laurence haar verhaal door de rechtszaal schallen: hoe het moederschap haar geen vreugde bracht, integendeel. Ze beschrijft de laatste twee jaar als haar "hel op aarde", ze weet best dat ze iets gruwelijks gedaan heeft maar probeert desondanks in de rechtszaal uit te leggen hoe ze als intelligente vrouw toch tot haar wanhoopsdaad kwam. Ze voelt zich gesterkt door de aanwezigheid van een andere Afrikaanse vrouw in de zaal. Maar die vrouw, Rama, moet zo ongeveer alles wegslikken om niet in tranen uit te barsten. Is dat herkenning? Is dat verbinding? Of is het toch gewoon afschuw?

Met: Kayije Kagame, Guslagie Malanda, Valérie Dreville, Xavier Maly

FIN - song : Nina Simone - Little Girl Blue

Neil Young - Les Raisons de la colère (aka Neil Young - Stem van verzet) - Thomas Boujut

Neil Young- stem van verzet op IMDb (6,9)
 Neil Young- stem van verzet op Moviemeter (3,00)

Neil Young- Stem van Verzet op NPOdoc

Gevoelsmatig bewandelde muzikant Neil Young voor mij de omgekeerde weg: ik leerde hem begin jaren 70 kennen via de platen van mijn broers. Eeuwig op zoek naar een hart van goud, eeuwig klagend over wat injectienaalden allemaal met hem gedaan hadden. Interessante man, interessante muziek (ook al waren zijn zangkwaliteiten nou niet bepaald hoogstaand). Pas anderhalf decennium later zakte bij mij het besef in dat de man ook politiek wel snor zat: zijn liedjes tegen de gevestigde macht, tegen censuur en voor raciale gelijkheid kregen opeens veel meer aandacht, althans: ik zag het opeens veel sterker.

Hoe fout ik met die mening zat, blijkt wel uit de heerlijke documentaire "Neil Young: Stem van Verzet", die ik deze week bekeek. Als tiener had ik niet door dat zijn "Ohio" een felle aanklacht was tegen het repressieve optreden van de Amerikaanse overheid tegen protesterende studenten. Dat hij al in zijn doorbraakband Buffalo Springfield scherpe teksten schreef ("For what it's worth") en dat ie dat altijd eigenlijk altijd is blijven doen. 
Dit jaar tikt ie de 80 aan, Dinosaur Sr., en hij is nog steeds militant: Farm Aid, No Nukes: uit politieke motivatie ontsprongen festivals. Young support kleine milieubewuste festivals, is activist voor mensenrechten voor Native Americans, Young richtte instituten op voor hulp aan kinderen die lijden aan de gevolgen van verlamming of spierziekten. Hij werd zelfs uitvinder: voor zijn kinderen waarvan er twee in een rolstoel zitten, ontwikkelde hij een systeem waarmee ze zelf stationschef konden worden van hun eigen modeltrein-spoorbaan. Hij weigerde Trump het recht om zijn "Rockin' in the free world" te gebruiken, maar gunde dat wel aan de net zo militante Bernie Sanders. 
Young heeft zich onvermoeibaar ingezet voor een betere wereld. En deed dat vooral door steeds eerst zelf maar de eerste stap te zetten: met alleen een liedje en een gitaar red je het niet, je moet naar voren stappen. This note's for you!

Nosferatu - Robert Eggers

Nosferatu op IMDb (7,4)
 Nosferatu op Moviemeter (3,38)

Nosferatu op Wikipedia

Ja hoor, lach me maar uit. Zeg maar dat ik het zélf doe, dat het mijn eigen schuld is. Je hoeft geen horrorfilms te kijken, BEGT, daar haal je echt geen plezier uit. Klopt allemaal, ook deze was er weer een waar ik amper de aandacht bij kon houden. Waarom ik het dan toch doe? Aan de ene kant omdat ik het wel als een verplichting voel om als quizmaker ook met enige regelmaat buiten je eigen lijntjes te kleuren, aan de andere kant omdat ik me soms nog wel eens laat verrassen door sterke visuele vondsten. In dit specifieke geval was het natuurlijk ook nog eens bijzonder dat het een remake is van een film die op het moment van produceren al meer dan een eeuw oud was (102 jaar toen de film in roulatie ging, zo precies kunnen we zijn). Voor die moeite, voor die hommage zelfs, wilde ik wel een keer een rondje spookhuis doen. 

We gaan naar het vroeg-19e eeuwse Duitsland om ons verhaal te beginnen. Thomas Hutter is makelaar in opleiding en krijgt als een soort meesterproef een zeer bijzondere klus: het kantoor heeft een klant uit Transsylvanië die bij hen in Wismut een (tamelijk vervallen) huis wil kopen. Hutter moet erheen om de handtekening van de geestige graaf te bemachtigen, een reis waarvoor hij wel zijn kersverse echtgenote Ellen moet achterlaten. (Wat hij dan nog niet weet en wij wel, is dat zijn vrouw al een keer een bezoekje van de graaf heeft gehad. Een bezoek met de nodige gevolgen). 
Hutter gaat daarheen, vindt het kasteeltje van graaf Orlok heel bijzonder maar weet de graaf wel zijn signatuur te laten zetten. Daarbij loopt Thomas tegen zijn wil echter ook een liefdesbeet op, wat hij natuurlijk verzwijgt voor zijn vrouw. Thomas aanvaardt de terugreis op een door pest ver..eh..pest schip, zodat hij bij thuiskomst de nodige doem over Wismut uitvaardigt. Maar zal die pest uiteindelijk vernietigender blijken dan de vloek van Nosferatu, de graaf van Orlok?

Met: Lily Rose Depp, Nicholas Hoult, Willem Dafoe, Bill Skarsgard, Aaron Taylor Johnson

FIN - song : Carolina Shaw - Partita for 8 singers: 3. Courante

Capernaum (aka Capharnaum/Cafarnáum) - Nadine Labaki

Capharnaum op IMDb (8,4)
 Capharnaum op Moviemeter (3,88)

Cafarnaúm op Wikipedia

Blijkbaar was ik gisteren in een niet al te beste bui. Het beslommerde maar raak in mijn hoofd, van politiek (lokaal-landelijk-mondiaal) tot toestandjes in mijn eigen kleine biotoop, het wilde maar niet zomeren. Goede reden dus om deze film, die al een aardig tijdje op mijn schijf stond, nu niet langer uit te stellen van een nieuwe kijkbeurt. Het moest er toch een keer van komen. En net als vorige keer werd ik er opnieuw niet vrolijker van. Maar ook: net als vorige keer dacht ik "WAT GOED!!". Een ijzersterke, diep zwarte film met als enige lichtpuntje het ontwapenende spel van de 12-jarige hoofdrolspeler die uiteindelijk zijn ouders aanklaagt wegens verwaarlozing.
Dat ik niet de enige ben die deze film looft en prijst, bewijst de IMDb-waardering: na 7 jaar nog steeds op een 8,4. En dat voor een arthousefilm, die niemand onberoerd wil laten. 

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie Capernaum - feb 2019

Met: Zain al Rafeea , Yordanos Shiferaw, 

FIN - song : Khaled Mouzanar - Underworld

Journal 64: The Purity of Vengeance - Christoffer Boe

Journal 64 op IMDb (7,4)
 Journal 64 op Moviemeter (3,61)

Department Q op Wikipedia

Na de griezelige turn-back-the-clock-acties van de SGP (lees en huiver) vond ik het tijd om deze film maar weer eens een slinger te geven. Allerlei pluspunten namelijk: actueel, uitstekend acteerwerk van de hoofdrolspelers, een goed in elkaar gestoken verhaal en dan ook nog eens een boekverfilming die is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Hoewel ik de film dus al eerder zag, werd ik weer net zo in het verhaal gezogen als de eerste keer. Heel sterk. En nu Department Q toch weer hip is, durf ik m ook wel bij u aan te bevelen. (Let daarbij op: dit is de Scandinavische versie daarvan, dus iets minder populair van opzet). 

Komen we bij mijn recensie van destijds (bijna 6 jaar geleden), die ook toen al vrij lovend was :

   BEGT recensie Journal 64 - januari 2020

Met: Nikolaj Lie Kaas, Fares Fares, Johanna Louise Schmidt, Soren Pilmark

Sorda (aka Deaf) - Eva Libertad

Sorda op IMDb (7,4)
 Sorda op Moviemeter (3,44)

Sorda op Cineart

Kijk, hiervoor ga je naar de filmzaal. Een film die je - met een piepklein doch tot in de finesses uitgevoerd verhaal - bij de strot grijpt, die je zonder veel uitleg laat voelen wat de hoofdrolspelers ervaren en voelen. Een film die empathie opwekt (waarmee je dus ook nog eens twee kanten op kunt). Uitermate sterke film, waarvan mijn quizmaten waarschijnlijk zouden zeggen: "Zeker weer arthouse?" Hetgeen ik dan zou bevestigen. Lijstjesmateriaal, voor mij dan. 

Ze redden het allemaal prima, het jonge koppel Angela en Hector. Zij is voor 70 procent doof- hetgeen haar behoorlijk afsluit van de wereld- maar ze heeft een man die uitstekend met haar kan communiceren in gebarentaal en via liplezen. Dat doet ze precies hetzelfde op haar werk, een klein aardewerkfabriekje waar ze met louter begripvolle collega's werkt. 

Niks meer aan doen, zou je zeggen. Maar het gebeurt toch: Angela wordt zwanger waarna de grote twijfel begint: is doofheid erfelijk overdraagbaar? Wat als zij én het kind niet kunnen horen, waar plaatst het Hector dan? En andersom: wat als Hector en het kind wél kunnen horen (waarop ze natuurlijk hopen), wat gaat dit dan doen met haar positie? Na een vrij heftige bevalling (ongelooflijk sterke scene dit, het laat zien hoe eenzaam en afgesloten zij zich voelt in een druk gesticulerende en schreeuwende groep mensen) moeten ze nog twee maandjes wachten voordat hun meisje Ola aan tests kan worden onderworpen. De uitkomsten daarvan zullen het begin zijn van een gevoel van uitsluiting, bij wie dat gevoel dan ook landt. 
Sterk, echt loeisterk.

Met: Miriam Garlo, Alvaro Cervantes, Elena Irureta, Joaquin Notario

FIN - song : Verde Prato- Neskaren Kanta

Gezien in : Cinema Oostereiland

The Woman In Cabin 10 - Simon Stone

The Woman in Cabin 10 op IMDb (6,0)
 The Woman in cabin 10 op Moviemeter (2,89)

The Woman in Cabin 10 op Wikipedia

Mijn vrouw was weer thuis na een weekje wandelvakantie, we besloten derhalve dat we nauwelijks de deur uit zouden komen gisteren. Dat maakte ook gelegenheid om weer eens op de bank samen een filmpje te kijken en - wat ik in ieder geval in m'n eentje niet al te vaak doe- weer eens een keertje op Netflix te kijken. Deze stond daar kakelvers op, dus klikte mijn vrouw hierop. Ik vond het allemaal best, we zaten knus. En het resultaat? Ach, de film is in ieder geval onderhoudend, maar omdat het kernverhaal al redelijk vroeg in de film verteld wordt, was het vooral 'spannend' om te zien hoe men dit tot een afronding zou brengen.

Ze wordt met applaus ontvangen op de redactie: journaliste Laura Blacklock heeft net een veelgeprezen artikel gepubliceerd over een internationale zaak die ze op de voet volgde. Moe maar voldaan bespreekt ze de volgende stappen met haar hoofdredactrice. Die wil haar graag even met reces sturen maar Laura stelt een human interest-artikel voor: even weg van de grote verhalen, nu een over liefdadigheid en ziektebestrijding. Ze heeft net een uitnodiging ontvangen van Anne Bullmer, een rijke industrial die een aantal high potentials uitnodigt op een cruise, waarbij ze belooft aankondigingen te doen over de verdeling van de miljarden die in haar bedrijf zitten. Ze moet overgaan tot die verdeling, omdat ze ernstig ziek is en niet lang meer te leven heeft: dit maakt dat het voor de wereld van belang is om te weten of die veel te grote berg geld wel een juiste bestemming krijgt. 
Laura monstert aan op het veel te luxueuze jacht en knoopt her en der gesprekken aan om haar achtergrondverhaal vorm te geven. Veel irritant chique zakenlui, maar ook een succesvol muzikant en - mmm, wat moet ze hier nou weer van denken- een fotograaf waarmee Laura in het verleden een affaire had. Terwijl alles in deze reis erop gericht is de rijke Bullmers te bejubelen, komt Laura een ander verhaal op het spoor: ze hoort geluiden in kamer 10, de kamer naast de hare. Maar die kamer was toch leeg? Ze gaat graven en komt achter een heleboel zaken die ze eigenlijk helemaal niet wil weten. Is zij nou gek of zijn die anderen dat?

Met: Keira Kneightley, Guy Pearce, David Ajala, Lisa Loven Kongsli, Art Malik

FIN - song : Just Mustard - We were just here

The Ice Storm - Ang Lee

The Ice Storm op IMDb (7,3)
 The Ice Storm op Moviemeter (3,50)

The Ice Storm op Wikipedia

Destijds was ik behoorlijk onder de indruk van deze, vroeg me af wat daarvan over zou zijn. Opnieuw bekijken derhalve. Welnu: nog steeds een heel sterke, sfeervol indrukwekkende film met enkele volledig raak schietende rollen. Er zit nóg een extra motivatie aan om deze film te waarderen: hoewel ie uit 1997 komt, ademt de film een oudere sfeer uit. Dat komt ten dele door de setting (het minder moralistische Amerikaanse leven uit de vroege jaren 70) maar komt vooral ook door het feit dat de pubers in deze film inmiddels allemaal gevestigde acteurs zijn die allen al een sterke reeks volwassen rollen op hun naam hebben. Het maakt dat je scherp observeert of je in deze rollen al iets van hun latere acteerprestaties ziet opdoemen. Which is. En, ook niet onbelangrijk, de film vestigde - zo kort na Sense and Sensibility - de naam van Ang Lee definitief als dramaregisseur. Zoals een van mijn vroegere CD-verzamelboxen roept: Back to the 70's!

1973, een typisch Amerikaanse buitenwijk. Grote huizen, succesvolle gezinnen (ja, de film begint net he), schone schijn regeert. Thanksgiving nadert: terwijl de kinderen zich voorbereiden op schoolvakantie, zorgen de ouders dat alles in huis is voor een tafel vol kalkoen. De weersverwachtingen zijn niet best (een strenge vorst nadert, net zoals een dagenlange regenbui. Die combinatie belooft niet veel goeds). 
De stelletjes lijken all American, maar onderhuids broeit het natuurlijk: de ene pappie legt het aan met de andere buurvrouw, de ouders veinzen eeuwige trouw terwijl ze allen heimelijk dromen van partnerruil die ze in gang zetten op sleutelfeestjes. Ondertussen groeit bij de kinderen ook het seksueel ontwaken; de buurjongen is razend interessant, terwijl zijn veel jongere broertje juist stiekem heel goed gaat op de steeds vrouwelijker vormen van zijn buurmeisje. Alles ademt seks, maar alles ademt ook puritanisme en Amerikaanse behoudsdrift. Gaat dit goed? Wat zegt u, als ervaren filmkijker?

Met: Kevin Kline, Sigourney Weaver, Christina Ricci, Tobey Maguire, Elijah Wood, Joan Allen, Adam Hann-Byrd, Katie Holmes

FIN - song : David Bowie - I can't read '97

Rietland (aka Reedland) - Sven Bresser

Rietland op IMDb (7,0)
 Rietland op Moviemeter (3,67)

Rietland op Wikipedia

Of t wat gaat worden, weet ik niet. Maar het is natuurlijk wel heel speciaal dat dit - een uitermate Hollandse beleving - de Nederlandse inzending naar de Oscars gaat worden. Ben heel benieuwd of the Academy er tegen kan: al dat zwijgzame, die overdosis natuurbeelden en dan ook nog eens een verhaal waar je zelf wat invulling aan moet geven. Daar tegenover staat natuurlijk dat de wereldcinema vaak al net zo ver, zo niet verder gaat in het testen van de kijker. We hebben huilende kamelen gezien, zwoegende en landarbeiders hun akkertjes, hun steppe en hun woestijngrond zien bewerken. Dat is dan ook waar ik zelf deze film zou plaatsen: het is wereldcinema, dit keer toevallig met beelden die ik herken, maar dat hoeft voor andere werelddelen natuurlijk niet te gelden. Tenslotte: de film is niet een natuurdocumentaire over een zwoegende boer. Nee, het is ook een moordmysterie, een verhaal over overleven in een tanende economie en uiteindelijk ook nog eens een lieflijk familieverhaal. Hoe traag gefilmd ook, die combinatie geeft de film een prachtige dynamiek. Een dynamiek die bovendien ook nog eens prachtig in beeld gebracht is. Verwen jezelf, onderga deze film.

Na deze lange inleiding kan alleen nog maar een korte filmbeschrijving volgen. Welnu: Johan is rietsnijder. een bijna uitgestorven beroep dat in het oosten van ons land echter nog rendabel lijkt te zijn. Net aan rendabel, trouwens, want Johan blijkt steeds minder betaald te krijgen voor zijn keurig opgepakte rietschoven: China verziekt de markt waardoor mensen vaker kiezen voor minder duurzame producten, het is in de wereld van rieten daken en schuttingen al niet anders. Misschien moet Johan vernieuwen, misschien moet hij aan de apparatuur ipv te volharden met zijn snijmes.
Johan's rituele leventje (sorry voor de woordspeling) wordt plots ruw verstoord als hij op zijn eigen rietlanden een lichaam vindt: overduidelijk een misbruikte vrouw. Hij waarschuwt natuurlijk direct de politie maar blijkt - na het uitblijven van resultaat- toch ook zijn eigen onderzoek te doen. Aanvankelijk verdenkt men namelijk de Troeters (ofte wel de bewoners aan de overkant van de rivier) maar Johan heeft daar zo zijn eigen gedachten over, helemaal als hij op het lange pad naar zijn boerderij een motor hoort rijden. Misschien is het wel de motor die de sporen op zijn land achterliet. Terwijl hij zijn logerende kleindochter onwetend wil houden van het kwaad in de wereld, stapt hij toch over de grenzen van zijn erf.

Met: Gerrit Knobbe, Loïs Reinders, Anna Loeffen

FIN - song : Liesbeth List - Een grijze lente

Gezien in : Cinema Oostereiland

De man uit Rome- Jaap van Heusden

De man uit Rome op IMDb (6,5)
 De man uit Rome op Moviemeter (3,19)

De man uit Rome op Lumière

Ik kom er maar niet los van. Hoewel ik al sinds het bereiken van de volwassenheid uitgeschreven ben uit het kerkelijk register loop ik toch met enige regelmaat tegen religieuze films aan. Daarbij blijk ik dan nog verdacht veel te weten van de rituelen en handelingen. Het moet zo zijn, het zijn ook vaak verhalen met een goudomrande herinnering. Deze - overigens niet heel geweldige- Limburgs-Nederlandse film voert de kijker terug naar tijden dat de verzuiling nog niet heel erg had toegeslagen, maar weet het wel op redelijk geslaagde wijze te koppelen aan hedendaagse technieken. Zo, voldoende mysterie opgebouwd? Dan gaan we de beschrijving starten.

Op klassieke cinemawijze komt de jonge priester Filippo bij zijn reisdoel aan (in filmland wil dat zeggen dat ie wel met koffer en al -bij daglicht- uit de trein stapt, maar vandaar langs verlaten wegen -in het pikkedonker -richting zijn uiteindelijke bestemming aanklopt. Waarom nemen die mensen nooit een bus voor dat laatste stukkie?). Hij wordt niet al te hartelijk verwelkomd in de pastorie en gaan al snel snappen waarom. 
Filippo is door Rome gezonden om een vermeend wonder te onderzoeken: in het dorp zou een huilend Mariabeeld zijn waargenomen door een jonge getroebleerde vrouw, die sinds die gruwelijke dag - een school shooting waarbij zij overleefde maar wel haar broertje en diverse schoolgenoten verloor- geen woord meer heeft gesproken. Wanneer zij met handen en voeten aan haar moeder heeft duidelijk gemaakt dat het beeld voor haar huilde, ziet moeder een gouden toekomst voor zich: de mensen staan in de rij om het beeld te aanschouwen, een bedevaartsoord lijkt te ontstaan. Wil het die laatste stap echt zetten, zal het wonder door Rome moeten worden erkend. En daarvoor is Filippo dus in de trein gestapt.

Met: Michelle Riondino, Emma Bading, Raymond Thiry, Andrea Vass