Een verfilming van het zelfgeschreven toneelstuk van Florian Zeller, die ons eerder al verraste met het prachtige "The Father". De ouder-kind thematiek is blijkbaar bij Zeller het overheersende thema, want ook deze film draait om diezelfde as. Met het verschil dat dit keer de medische problematiek nadrukkelijker bij de jongere generatie ligt. Deze film is niet zo goed als "The Father" maar kent wel degelijk zijn goede momenten (én opnieuw kijken we even naar Anthony Hopkins, die hier de bikkelharde (groot)vader speelt.
Het jonge gezinnetje koetelt zichzelf lekker de dagen door met hun verse baby wanneer de deurbel de serene rust plots verstoort. Aan de deur staat Kate, de ex-partner van Peter en moeder van hun zoon Nicholas. Kate meldt dat ze de zorg voor hun tienerzoon niet langer kan dragen: Nicholas is niet meer vooruit te branden, is school-dropout en overduidelijk depressief. Of Nicholas misschien niet bij Peter en Beth kan wonen, mogelijk zou de gezinssituatie zijn gevoelens en gedachten op een ander spoor kunnen brengen. Peter zegt uiteraard ja (en stapt daarmee meteen over Beth's gevoelens heen) maar blijkt zich maar moeilijk te kunnen schikken in een begripvolle rol. Hij snapt niet dat zijn zoon (automutilerend, suïcidaal) zichzelf niet bij de kladden pakt, hij breekt niet door het sombere pantser van zijn zoon heen en blijkt zich zelfs geconfronteerd te voelen met een eigen stukje onverwerkt verleden. Dat blijkt stiefmoeder Beth een stuk beter te kunnen, ze weet Nicholas toch enigszins te bewegen tot contact. De vraag blijft of de anders gevormde zorg en aandacht voldoende zijn om Nicholas uit zijn diepe persoonlijke dal te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten