Ik ben niks, ik kan niks: geef me n uniform!

Een oude anarcho-kreet waar ik vandaag werus aan moest denken.
Peddelend tussen de begraafplaats en de locatie van de condoleance sneden we een stukje af. En met ons velen.
prompt stonden daar een aantal bonnenjagers, van de parkeerpolitie. die moesten blijkbaar hun quotum opjagen want we kwamen er meer in de stad tegen.
Mijn lief kreeg een bon, onvermurwbaar was de man op haar verweer dat ze verdorie net van een begrafenis terug kwam, net als de man naast ons die ook zeer verontwaardigd misbaar stond te maken. "ik doe gewoon mn werk, mevrouw" en "ik kan toch niet op uw voorhoofd zien dat u van een begrafenis af komt".
Mijn lief, de redelijkheid zelve en zelf de vrouw die altijd méér dan haar eigen verantwoordelijkheden neemt, die lief brak. In tranen en over de toeren meldde ze die man dat het echt niet ging om de dertig €, maar dat het wel ging om de omverbiddelijke glimlach waarmee hij schreef, om het verschuilen achter zijn rechtmatige taak.
Zo boos was ze dat we naar het bureau zijn gelopen om naam en toenaam van de verbalisant te vragen, opdat wij een boze brief naar de gemeente kunnen sturen. Daar zat zowaar een begripvol uniform, die meldde dat ze vooraf gewaarschuwd waren over een zeer drukke middag in de stad vanwege die begrafenis....(denkt u dan ook: waarom dán op bonnenjacht?)

T verzet helpt vast weinig, maar t lucht enorm op na zo'n hyperemotionele, huilbuierige middag.