Nou vooruit, ook ik mn persoonlijke Ramsesverhaal.
in de vroege jaren 80 deed Begtje t erom: hoewel toen al gezakt voor macho zat ie toch stevig achter de dames aan. en dat ging soms wonderwel. Als het me echter te heet onder de voeten werd, wilde ik er nog wel s meer dan tijdig een punt achter zetten.
Zo ook die zomer, die kermis.
Broers en familie waren net aan de dame gewend geraakt, en dat bedoel ik positief.
Toen ik dan ook besloot alleen verder te gaan, kreeg ik de hele meute (en wie mij kent weet hoe groot die is) over me heen. Dat ik dit niet zo kon doen en dat het toch zonde was en zo cetera en zo cetera.
Na anderhalf uur preken van mijn toch net zo ongelovige broers was ik t zat. ik sprong, middenin de overvolle feestzaal, op tafel en begon zo hard als ik kon te zingen, nee te schreeuwen:
LAAT ME
LAAT ME
LAAT ME M'N EIGEN GANG MAAR GAAN
LAAT ME
LAAT ME
IK HEB T ALTIJD ZO GEDAAN
Dat "altijd" is inmiddels flink veranderd (monogamer dan mij vind je ze niet), maar mijn liefde voor Ramses en voor dit lijflied is nooit meer weggegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten