Hoe geweldig t feestje afgelopen donderdag ook was, t was ook erg confronterend.
Juist omdat er zoveel oude vrienden en oude bekenden rondliepen, zie je de tijdgeest en je eigen positionering daarin mee lopen.
Hartverwarmende gesprekken met mannen die meer dan twintig jaar uit hoorn weg zijn, mensen waarbij je meeleeft met hun persoonlijke (al dan niet medische) strijd, maar ook mensen met wie je veel hebt meegemaakt maar tegen wie je nu geen woord meer hebt te zeggen.
De interessante mix van interesse en desinteresse geeft aan waar je eigen verandering ligt, in een positieve beschouwing "groei" genoemd.
Wie ben ik? Wie was ik? Stof tot nadenken...
4 opmerkingen:
...en soms moet je leren dat koppigheid maar een deel van vriendschap is... ;)
dat is er al net zo een, tkorsel.
confronterende reacties kunnen er nog wel bij.
Ik zou t allemaal zo weer doen, maar t zet een mens idd wel aan t denken!
Af en toe is het beter te doen dan te denken. Ik dacht dat het beter was niet te doen. Achteraf gedacht had ik wel moeten gaan. Waar komt die angst voor een eventuele 'confrontatie' toch vandaan?
Dat is sowieso geen optie, ergens niet heengaan omdat die ander er misschien is.
ik snap je overigens wel, maar je moet je niet je eigen feestje laten ontzeggen.
Een reactie posten