King of Devil's island (Kongen av Bastoy) - Marius Holst

Stond nog op mijn wensenlijstje, en ik heb zo ongeveer de laatste kans gegrepen om hem in eigen woonplaats te kunnen zien. 2 redenen dat ik hem wilde zien: het boeiende en ook nog eens waargebeurde verhaal, plus een hoofdrol voor Stellan Skarsgaard, een man die ik vanaf zijn Breaking The Waves-rol altijd geinteresseerd ben blijven volgen. De derde reden werd toegevoegd door de cinema Oostereiland-collega die in zijn inleiding vertelde dat de film zowel speelt als vertoond wordt op een gevangeneneiland.

Bastoy is het heus bestaande devil's island uit de titel, een eiland in de Oslo-fjord. in de vroege 20e eeuw werden Noorse jongeren daarheen gestuurd voor een keihard staaltje Spartaanse heropvoeding. Godsvrezen, tucht en keiharde fysieke arbeid vormen de Bordewijk-achtige ingrediënten voor een herstel dat moest leiden tot terugkeer in de maatschappij.
In deze film draait het om twee gevangen die elk op hun eigen manier hun leven staande houden op t eiland: de ene volgzaam in de wetenschap dat zijn tijd er elk moment op zit, de ander rebels en rechtvaardig in de wetenschap dat in het echte leven daarbuiten menselijker met elkaar omgegaan wordt dan op het eiland. Dat is gedoemd om te clashen, zowel onderling als met de gevangenisleiding (ja grappig hoor: meneer de directeur klinkt in t noors zo ongeveer als "heir bestuurder").

Zonder uit de doeken te willen doen wat er precies gebeurt ( u moet m immers nog gaan zien) valt de film te zien als een rise and fall. Van verschillende kanten.

Wellicht ook de moeite waard is de film die gemaakt is over het hedendaagse Bastoy, tegenwoordig een idealistisch gevangeneneiland http://www.bastoythemovie.com/

La Rafle- Rose Bosch

Niet meer voor alle WO2 films loop ik warm, je hebt het idee dat het verhaal inmiddels wel verteld is. Nu echter de laatste jaren de Franse omwenteling heeft plaatsgevonden dat men daar een en ander aan collaboratie toegeeft, komen daar opeens wat sterke films vandaan.
Eerder al het succesvolle "Haar naam was Sarah" , nu een verhaal met raakvlakken. De befaamde franse acteur Jean Reno vond dat dit verhaal verteld moest worden en financierde - naar verluidt- mede deze film. Speelde daarnaast nog belangeloos mee.

Het is juni 42, het begin van de échte jodenvervolging. Tot aan dat moment werden ze wel gestigmatiseerd, maar vanaf deze periode begonnen de razzia's, de internering en de deportasties.
We volgen een tweetal families uit één huizenblok, daarnaast volgen we een joodse arts en zijn toegewezen assistente, die het beruchte Velodrome d'Hiver van een klein restje medische hulp proberen te voorzien. Omdat het klikt tussen de twee, verhuist zij mee als de arts naar een interneringskamp wordt verbannen, En verder.

Wat deze film vooral erg sterk maakt, is het volstrekt normale, het kleine. Weinig uitvergrote emotionele scenes, maar hele kleine tekenen van de discriminatie, de waanzin en uiteindelijk de stappen tot vernietinging. Komt vele malen harder binnen dan bijv. de Nederlandse aanpak in dit genre films. Even behoorlijk slikken was dit..

Contre Toi- Lola Doillon

Stockholmsyndroom, dat is nog zacht uitgedrukt voor dit verhaal.
De nimmer versagende Kristin Scott Thomas speelt een gynaecologe die bij thuiskomst onaangenaam verrast wordt door een gijzelnemer. Ze wordt achterin de auto gestopt en ontwaakt in een afgesloten en bedompte ruimte.
Een spel van afstoten, verbaal en fysiek knokken volgt om vervolgens toch ook te komen tot een vorm van aantrekken.
Als Anna Cooper (de arts dus) eenmaal weet waarom ze door Yann wordt vastgehouden ontstaaat er gaandeweg enig begrip. En gevoel. En meer van dat.

Ondanks het immer sterke spel van KST moet de film hard werken om je aandacht vast te houden, maar als de verwikkelingen zich eenmaal wat sneller opvolgen wordt het vanzelf boeiender. en ga je zelfs raden naar de afloop: doet ze het wel of blijft ze gelaten?

Animal Kingdom - David Michôd

Australië is hard op weg om zich een goede leerling te tonen van het Britse sociaal drama. Filmisch gesproken dan he, politiek laat ik me er niet over uit.

In deze film komt een 17-jarige jongen uit een trailertrash-milieu alleen te staan als zijn moeder door een overdosis overlijdt. Liefdevol wordt hij door oma opgenomen, maar dat blijkt eerder een stap achteruit dan andersom.
Oma blijkt de sturende factor in een criminele familie die een hevige strijd met de lokale politie uitvoert. Rechercheur Guy Pearce (die we allen kennen van Memento) ziet in dat de jongen rechtstreeks het slechte pad bewandelt als ie bij z'n ooms blijft wonen. er gebeurt van alles, de sympathie van de kijker wordt geacht heen-en-weer te slingeren tussen het maffiose ruwe-bolster-gedrag van de criminele familie en de daar juist tegen strijdende politie.

Bij vlagen rauw, maar heel vaak knap integer. Lang niet sjlecht...

Rundskop- Michael R. Roskam

Weinig films uit de lage landen van vorig jaar die zoveel besproken zijn als deze. Een Belgische productie die losjes improviseert op het waargebeurde verhaal van de hormonenmaffia , die eind jaren 80 de Vlaams en Waalse landbouw behoorlijk in zn greep hield.

In deze film draait het om Jacky, een simpel-van-geest boerenzoon die al zn hele leven woont en werkt op een boerderij met een forse veestapel. Hij is met de grote koeien en stieren op- en meegegroeid. Dat meegroeien gebeurt vooral door het massaal slikken van groeihormonen, dezelfde die hij ook aan het vee verstrekt.
Omdat je zulks nu eenmaal niet bij de drogist haalt, komt hij in aanraking met nogal louche figuren. Gedoemd te mislukken, alles en iedereen in deze film heeft een zweem van pech, tegenslag en stilzwijgend leed om zich heen. Het moet wel mis gaan.

Geen gemakkelijke film, veel ongemakkelijke stiltes, had wellicht ook wel een kwartiertje korter gekund. Maar boeiend, dat zeker .

Voor de geoefende filmkijker..

Copacabana - Marc Fitoussi

Juist vanwege dát imago wilde ik deze film zien. Isabelle Huppert is de dame van de onaangepaste rollen in dito films. Met "La Pianiste" als meest fameuze troef.

In deze film is ze zo ongeveer Isabelle Huppert. Dartel, vermoeiend, onaangepast, maar daardoor ook boeiend en intrigerend. Ze speelt Babou, een moeder die haar kind de hele wereld heeft overgesleept in haar zoektocht naar halve liefdes en kwart banen.

Nu dochterlief de huwbare leeftijd heeft bereikt neemt ze afstand van haar oncontroleerbare moeder. Ze wil haar niet aanwezig zien op de voorgenomen bruiloft. Moeder vlucht uit haar uitzichtloosheid en gaat voor een baan zelfs richting België.

Net als de hele film wordt het pas gaandeweg wat opener en gemoedelijker.
Geen topfilm, de neiging om uit te zetten net weerstaan en gelukkig maar. Het laatste halfuur wordt er veel meer duidelijk.

Tyrannosaur - Paddy Considine

Helemaal mijn film , dit. Ongecontroleerd zwart sociaal drama. Brits sociaal drama, for that matter. Sommigen van jullie weten dat dat mijn absoluut favoriete filmgenre is. Neil Jordan, Ken Loach, Mike Leigh, Jim Sheridan. Formaat, Stavast, dat kaliber.

Paddy Considine is acteur, maar zou zich zomaar in bovenstaand rijtje kunnen gaan nestelen met zijn eerste regie. Daarbij vooral geholpen door drie briljant acterende hoofdrolspelers. Eddy Marsan is altijd lekker weird, de rising star Olivia Colman staat hier de tranen uit mijn ogen te trekken en Peter Mullan is uberhaupt the man! Na "my name is Joe", "Boy A" en "Magdalene Sisters" mag ik hem Peter noemen. Die man acteert naar mijn hart: direct, gevoelig, maar ook bot en fel. Groothartig EN weekhartig. Top.

Verhaal is simpel: ongeleid projectiel verpest zo ongeveer alles in zijn leven, komt op de vlucht terecht in een tweedehandswinkel , alwaar de eigenaresse hem kalmeert door voor hem te bidden. Dat heeft nog nooit iemand voor hem gedaan. Stukje bij beetje ontbolstert hij, wat haar echter zwaar in de problemen brengt. Zij gaat namelijk andersom hem ook als klankbord gebruiken.

Juwelen van naargeestigheid trekken aan de kijker voorbij. Ik zat te spinnen...

The Iron Lady- Phyllida Lloyd

Zelf vind ik dat mevrouw Thatcher er in deze film te goed van af komt, maar in haar thuisland is deze film zwaar bekritiseerd. Vooral omdat ze het aandurven om die dame - met dat snoeiharde imago- neer te zetten als een twijfelend, alzheimerend oud dametje.
Aan de hand van flasbacks met haar man blikken we terug op de goede momenten die lady T. kende. Van haar start in de politiek, tot haar opgewerkte periode als premier tot aan de decline and fall die ze in de jaren 90 meemaakte.
Boeiend, ik heb de periode zeer politiek bewust ervaren toen, veel heftige momenten heeft het arme Albion gekend.

Wat de film voor werkelijk iedereen draaglijk maakt, is het FE NO ME NA LE spel van Meryl Streep. Ze denkt Thatcher, ze ademt Thatcher, ze praat Thatcher. Diepe klasse en, hoe voorspelbaar, Oscar Waardig. Haar man wordt iets te karikaturaal neergezet door de meestal niet te versmaden Jim Broadbent.

In the loop - Armando Iannucci

Een "politieke komedie", kan dat wel goed gaan? Wel als t van Britse komaf is, denk ik dan.
Verhaal is oersimpel: communicatief droevige minister (zeg n type Rosenthal) maakt in London n onhandige opmerking aangaande "de oorlogsdreiging" en er begint meteen een balletje te rillen. Amerika reageert verontrust en vraagt wat ie bedoelt. Engeland sust en ontkent, maar verdenkt Amerika er ondertussen van allang een oorlog op te tuigen.
Spindoctors, proefschriftschrijvers, krullenjongens en communicatiespecialisten gaan er allemaal vol in. En dat allemaal met het hongerig gespuis van beider natiobale media op de hielen.

Niet hardstikke hoogstaand, maar wel veel lekkere beeldspraak en mooie vergelijkingen in deze film, die dan ook vooral op het geschreven script leunt.

Enkele bekende( gezichten (James Gandolfini, Tom Hollander, David Rasche) en veel, heel veel dialoog. Ik kan er wel wat mee!

Liitle Children - Todd Field

Dat mijn eerst bekeken film van 2012 niet in een zaal maar thuisbijdebuis zou plaatsvinden, is welllicht een teken voor de kalme manier waarop ik t jaar opstart. Er komt vanzelf weer een nieuwe reeks verse films, ik begon met 2 oudjes.

Kate Winslet is altijd +1 . Dat , en het gegeven dat deze film óók speelt in een niet nader te noemen Amerikaanse buitenwijk in een niet nader te noemen tijdperk, geeft al aan dat het om kleine-burger-problematiek gaat. En daarin blonk Kiss-me-Kate al eerder uit.

In dit geval: slome buitenwijk wordt opgeschrikt door de komst van een vrijgelaten kindermisbruiker. U kent de riedel: getver, dichtbij school en zwembad. Verontrust burgercomité etcetera.
Dwars daar doorheen loopt de lethargie van mevrouw Winslet , die geen aansluiting vindt bij de andere nietsnuttende moeders die de boel becommentarieren vanaf het bankje bij de speeltuin. En tja, dan komt er één vader tussen de moeders door en begint er een zwoel spelletje. En ook dáárvan heeft Winslet al laten zien dat ze er bedreven in is.

u snapt, ik vond de film vooral om haar draaien, maar ik vind r dan ook gewoon goed. Het gegeven rondom de delinquent wordt op een behoorlijke manier, niet senstioneel vormgegeven. Prima film. oudje, maar nog goed te doen!