Zelf vind ik dat mevrouw Thatcher er in deze film te goed van af komt, maar in haar thuisland is deze film zwaar bekritiseerd. Vooral omdat ze het aandurven om die dame - met dat snoeiharde imago- neer te zetten als een twijfelend, alzheimerend oud dametje.
Aan de hand van flasbacks met haar man blikken we terug op de goede momenten die lady T. kende. Van haar start in de politiek, tot haar opgewerkte periode als premier tot aan de decline and fall die ze in de jaren 90 meemaakte.
Boeiend, ik heb de periode zeer politiek bewust ervaren toen, veel heftige momenten heeft het arme Albion gekend.
Wat de film voor werkelijk iedereen draaglijk maakt, is het FE NO ME NA LE spel van Meryl Streep. Ze denkt Thatcher, ze ademt Thatcher, ze praat Thatcher. Diepe klasse en, hoe voorspelbaar, Oscar Waardig. Haar man wordt iets te karikaturaal neergezet door de meestal niet te versmaden Jim Broadbent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten