Niet meer voor alle WO2 films loop ik warm, je hebt het idee dat het verhaal inmiddels wel verteld is. Nu echter de laatste jaren de Franse omwenteling heeft plaatsgevonden dat men daar een en ander aan collaboratie toegeeft, komen daar opeens wat sterke films vandaan.
Eerder al het succesvolle "Haar naam was Sarah" , nu een verhaal met raakvlakken. De befaamde franse acteur Jean Reno vond dat dit verhaal verteld moest worden en financierde - naar verluidt- mede deze film. Speelde daarnaast nog belangeloos mee.
Het is juni 42, het begin van de échte jodenvervolging. Tot aan dat moment werden ze wel gestigmatiseerd, maar vanaf deze periode begonnen de razzia's, de internering en de deportasties.
We volgen een tweetal families uit één huizenblok, daarnaast volgen we een joodse arts en zijn toegewezen assistente, die het beruchte Velodrome d'Hiver van een klein restje medische hulp proberen te voorzien. Omdat het klikt tussen de twee, verhuist zij mee als de arts naar een interneringskamp wordt verbannen, En verder.
Wat deze film vooral erg sterk maakt, is het volstrekt normale, het kleine. Weinig uitvergrote emotionele scenes, maar hele kleine tekenen van de discriminatie, de waanzin en uiteindelijk de stappen tot vernietinging. Komt vele malen harder binnen dan bijv. de Nederlandse aanpak in dit genre films. Even behoorlijk slikken was dit..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten