Nogal heftig einde van mijn filmjaar, ik zat echt even stevig te slikken bij het opdoemen van de aftiteling.
Murielle is een appetijtelijke jongedame, geen wonder dat Mounir verliefd wordt en wil trouwen. Dat stuit aanvankelijk op weerstand van zijn adoptiefvader, een rijke dokter die de jongen al op jeugdige leeftijd uit Marokko heeft overgehaald.
Mounir zet door (zo ongeveer zijn laatste daad van verzet tegen de manipulatieve dokter) , ze trouwen en krijgen kind op kind. Dit terwijl ze inwonen bij een man die aan alle kanten hun leven wil beheersen: het lijkt allemaal zeer charitatief wat hij doet, maar het moet wel allemaal op zijn manier. Waarom zou hij anders zo veel geld en energie in een jonge kansloze Marokkaanse jongen en diens familie steken?
Murielle slikt en slikt. Op een gegeven moment zelfs letterlijk: de druk wekt bij haar psychische problemen op. De dokter zorgt natuurlijk voor de verwijzing, medicatiegebruik neemt toe.
Het enige lichtpuntje dat Murielle nog heeft, is haar schoonmoeder. Ze voelt warmte bij de vrouw die ze voor geen meter verstaat, ter ontspanning reist ze enkele malen af naar Marokko om op adem te komen.
Alles wijst erop dat deze bom op barsten staat. Met heel heel grote gevolgen voor het gezin..
NB: de aftiteling meldde dat het een iets lossere interpretatie was van een waargebeurd verhaal. Dat nieuws heb ik dan even gemist. Gruwelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten