Veel meer mijn ding was de film die ik eerder die avond zag. Acteursfilms, mijn favoriete genre. Niet al te veel gebeurtenissen, veel dialoog en veel meningsvolle blikken. Daar houdt Begt van.
In deze film naar een boek van Julian Barnes draait het om de gepensioneerde Tony Webster. Gescheiden man die zijn leven slecht tussen het schrijven van brieven naar de krant en het rondschuifelen in zijn zieltogende winkeltje vol oude fotocamera's. Leica's , dat dan weer wel.
Tony is een gepikeerde en tobbende man en we leren waarom. Hij krijgt een brief over een nalatenschap van een oud-studente. Nee, eigenlijk niet van haar maar van haar moeder. Blijkbaar bezat die het dagboek van de overleden Adrian, studievriend van Tony en zelfmoordenaar middenin die vriendschap.
Tony moet nog een aardige inspanning leveren om dat dagboek te bemachtigen. Hij schakelt de hulp van zijn ex in die het weliswaar een pathetisch verhaal vindt maar die toch haar ex-man helpt in zijn strijd tot zelfreiniging. We leren namelijk al snel dat Tony niet altijd die kritische naarling is geweest, ooit was hij een veelbelovend literatuurstudent met een mysterieus vriendinnetje. En dat vriendinnetje, u begrijpt het al, is de dochter om wie het nagelaten dagboek draait.
An sich een verhaal waar we binnen een uurtje uit moeten kunnen komen, toch? Gelukkig pakt de regisseur het kalm aan en geeft hij de kijker de tijd om vol te kunnen duiken in de moeizame geest van de gesjeesde student, van die van zijn vriendinnetje (toen en nu) en van alle pogingen die die twee in het latere leven hebben gedaan om ongecompliceerd de gebeurtenissen van toen een plek te geven. Ik ben er van, ik houd van dit soort films. Het draait niet om spanning, al is dat maar schijn. Het draait om personages van vlees en bloed, met al hun onhebbelijkheden van dien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten