Onverwacht leuke film. Komisch bij vlagen, cynisch af en toe en tussendoor ook nog een beetje poging tot rechtvaardiging van zowel plattelandsmentaliteit als culturele interesse. Knap geheel, ik heb me vermaakt.
Daniel Mantovani wint de Nobelprijs voor literatuur. Dat mag best een wonder heten, want in zijn romans beschrijft hij op neerbuigende wijze het leven op het Argentijnse platteland. Dat platteland waar ie zelf vandaan komt en dat hij op zijn 20e is ontvlucht. Met een veilige Europese blik beschrijft hij het simplistische bestaan van de arbeidersgemeenschappen , ver verwijderd van de hoofdstad. Feitelijk staan ze model voor elk platteland, in elk land en in elk deel van onze beschaving.
Mantovani wordt bedolven onder de uitnodiging voor spreekbeurten op festivals, voor openingen en voordrachten. Samen met zijn PA weigert hij ze allemaal. Allemaal. Op eentje na. Hij krijgt opeens een uitnodiging om terug te keren naar zijn geboortestadje Salas. Hij zal er tot ereburger (juist ja, tot Ciudadano Ilustre) worden uitgeroepen. Hij wikt en weegt, niet voor niets heeft hij zich er lang tegen afgezet maar hij besluit te gaan. Na 40 lange jaren keert hij terug in Salas.
Wat hem bezield heeft, is voor ons als kijker slechts te raden. Want hij houdt niet van aandacht, niet van ceremonie en al helemaal niet van kleinburgerlijkheid. Maar plots zit hij er midden in: lezingen in het lokale café, jurylid voor de plaatselijke amateurschilder-wedstrijd, onthulling van een beeld en uitnodigingen bij mensen thuis. Daniel ondergaat het aanvankelijk allemaal, maar al snel komt de weerstand van sommige burgers naar buiten. Wie denkt hij in godsnaam te zijn, met zijn Europese meninkjes? Met zijn snobisme en zijn vernederende beschrijving van zijn oude stadgenoten?
Al snel slaat de verering om in een gespannen sfeer en worden zijn lezingen verstoord. Daniel is slechts een weekje terug in zijn oude stad, maar hij krijgt er nog een flinke kluif aan het er zonder kleerscheuren vanaf te brengen.
Erg fijne film, waarbij ik persoonlijk aan beide kanten iets herken: ook ik ben gek op "de hogere cultuur", ik vreet film en muziek en soms literatuur. Maar ik ben ook maar een gewone dorpsjongen, een arbeider en ik ken mijn rituelen. En die van mijn streekgenoten. Prachtig spanningsveld, altijd reden tot verschillen van inzicht.
Met : Oscar Martinez, Dady Brieva, Andrea Frigeio
Geen opmerkingen:
Een reactie posten