Morgen zóú ik naar een concert. Melkweg Amsterdam, Arno Hintjens. "Zou" , zeg ik , want het gaat niet door. Arno is ziek en niet zo'n beetje ook. Prostaatkanker, gruwelijk nieuws. Ik duim voor goede berichten.
Als goedmakertje rondde ik gisteravond deze docu af, die enkele weken geleden op Canvas werd vertoond. Mensen die de mythische status van Hintjens kennen, weten dat hij een emotioneel podiumbeest is, een gekwelde geest die moet blijven performen omdat hij anders leip wordt van de spinsels in zijn hoofd. Hij is inwendig al net zo dynamisch als achter de microfoon: een gevoelsmens met een behoorlijke geldingsdrang. Het gaat niet goed met Arno, steeds minder goed eigenlijk, maar hij blijft nieuwe projecten beginnen. Het moet eruit, immers.
Ik ben ervan, ik volg hem al sinds de vroege jaren 80, zag m meermaals live en kocht zowel zijn band- als zijn solowerk. Stiekem denk ik dus te mogen zeggen dat ik dat emotionele in de kunstenaar echt wel bij hem terugzie.
Vermoedelijk is dit een documentaire die bij heel veel mensen niets doet, je moet echt wel een beetje into kunst en muziek zijn. Maar dan heb je ook wat.
Luister eens naar dit prachtige liedje, dat ik diverse malen met tranen in de ogen heb mee gemompeld: Les yeux de ma mere
Met : Arno Hintjens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten