Hit the road op Moviemeter (3,53)
Het kijken naar Iraanse films vergt veel van de kijker. Zeker als je weet dat - net als in China het geval is- films die het buitenland bereiken, doorgaans al een lange weg van screening en censuur hebben afgelegd. Het is dus zaak om door de scenes heen te kijken of de regisseur misschien iets meer wil vertellen dan alleen maar een reisverslag van een familie die een dagje snelweg doen. Uiteraard is de interpretatie dan volledig aan de kijker, iedereen zal er iets anders in kunnen of willen zien. Immers: de mensen zijn net zo van vlees en bloed als ze hier in het westen zijn, ze leven alleen onder volstrekt andere omstandigheden hun leven. Wij hebben vrijheden om dingen te kunnen zeggen en denken, zij hebben hooguit de vrijheid om die gedachten omfloerst te verbeelden. Dat maakt films als deze meteen al een stukje interessanter; de kijker moet met zichzelf aan het werk om te begrijpen wat ie ziet.
Met zijn vieren zijn ze in de gehuurde auto op weg, de familie die ons de gehele film niet meer loslaat. Achterin zit vader Karosh (been in het gips) en zijn jongste zoontje, voorin zit moeder naast haar oudste zoon. Ze zijn onderweg naar de grens, zo leren wij, en het is geen vakantietripje. Vlakbij de grens heeft men een afspraak met een heimelijke organisatie die de oudste zoon over de grens zal helpen. Klaarblijkelijk moet hij voor zijn eigen bestwil het land uit, al krijgen we de exacte reden niet te horen. De familie zit boordevol verwijten naar elkaar maar blijkt desondanks vol liefde voor elkaar te leven. Vader is een cynische mopperkont, maar eenmaal bij de grens aangekomen voorziet hij zijn zoon alsnog van enkele liefdevolle en welgemeende adviezen om zijn levenspad goed te kunnen vervolgen. Moeder is verteerd door verdriet en wil haar zoon eigenlijk helemaal niet kwijt, ze moet echter voor haar jongste zoon de schijn ophouden dat de oudste "een paar dagen" op pad gaat , ze zegt hem zelfs dat hij gaat trouwen in het buitenland. De jongste zoon ziet het allemaal als een spel: de reis duurt hem veel te lang en hij eist voortdurend de aandacht op terwijl de ouders zo onopvallend mogelijk het grensgebied willen bereiken. En die grens, die afscheid betekent, die nadert.
Veel komische momenten in deze film, de jongste zoon is ontwapenend en ook vader maakt tijdig zijn grappige opmeerkingen, maar er zit een bloedserieuze ondertoon in. En als je die niet kan voelen, kijk dan in ieder geval voor de adembenemende landschappen. Serieus mooi.
Met : Hassan Majuni , Pantea Panahiha , Rayan Sarlak, Amin Simiar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten