Babylon op Moviemeter (3,86)
Hoewel ik de film een dikke voldoende geef, is het lang niet makkelijk om hem te beschrijven. Er zijn namelijk best wel wat kanttekeningen te maken bij het magnum opus van regisseur Damien Chazelle , die eerder met "Whiplash" en "La La Land" al liet zien het filmmaken wel in de vingers te hebben.
De film duurt 188 minuten, ik kwam pas iets na half elven de zaal uit gisteren. Dat betekent dat je goed moet plannen als je m gaat kijken, want het is avondvullend. Daar staat tegenover dat de film één grote wervelende show van emoties en vertoningen is, er gebeurt werkelijk van alles in dit boordevolle verhaal. Behoorlijk over the top dus, maar overduidelijk met liefde voor het medium gemaakt (en bij vlagen gewoon knap ingestoken, Chazelle kan het wel) . De film vliegt om, het is onmogelijk om niet aan te haken bij deze virtuoze reis door de filmgeschiedenis.
Jaren 20, 20e eeuw. Hollywood is het liederlijke middelpunt van de dan nog stomme film. Acteurs zijn mega-sterren, producenten zijn magnaten en duizenden jonge mensen dromen van een leven in de spotlights. We volgen vier mensen die elk in een verschillend stadium van stardom zitten: de gearriveerde ster Jack Conrad, het aankomend sterretje Nelli LaRoy en de vers gearriveerde Manuel die alles wil aanpakken om maar op een of andere manier te slagen in Babylon/Tinseltown/Hollywood. Tenslotte is daar trompettist Sidney, die vindt dat hij een plaatsje meer in het licht verdient.
Allen zijn aanwezig op het startpunt van de film: een totaal uit de klauwen lopend decadent "roaring twenties" feest bij de leading filmproducent van een filmstudio. Manny, op dat moment jongste medewerker, ontmoet de sexy Nelli die alles uit de kast haalt om op te vallen deze avond om aldus een rol te bemachtigen. Conrad ondertussen zuipt zich het leplazarus , dusdanig dat hij door Manny moet worden thuis gebracht. Daaruit vloeit een dienstverband voort dat Manny verder helpt op zijn carrièrepad. Ook Nelli gaat voortvarend, zij weet haar screentest om te zetten in stijgend stardom.
Plots is daar een signaal: het medium "film" vernieuwt zich. De tekstkaarten en de muzikanten worden vervangen door gesproken woord, een vernieuwing die niet voor elke grote ster goed uit pakt. Stem en dictie worden belangrijker, er moet overduidelijk meer geacteerd worden dan worden. Sterren stijgen, sterren vallen.
Een wervelende show, zo kun je deze film wel noemen. Weinig verrassingen, maar visueel aantrekkelijk genoeg om bij te blijven. Bovendien spelen Margot Robbie en Brad Pitt hier meer dan verdienstelijk hun rol. Enneh: blijf opletten , want er komt een keur aan bekende gezichten voorbij in diverse marginale rollen.
Met: Brad Pitt, Margot Robbie, Diego Calva
Geen opmerkingen:
Een reactie posten