Mark Felt: The man who brought down the White House op Moviemeter (3,14)
Spoiler van jewelste, de titel van deze film. Maar het gaat hier ook niet om een thriller an sich, maar om een waargebeurdje (die zich overigens wel laat aanzien als een thriller). Nog steeds een ongeloofd verhaal, het Watergate-schandaal. In retrospectief misschien wel het begin van het einde van de Amerikaanse politiek: waar het eerder nog een doodgewone meningenstrijd was geweest tussen Democraten en Republikeinen werd het vanaf dat moment een bikkelharde strijd: met alle geoorloofde middelen (en minstens zoveel ongeoorloofde) bekampen de beide zijden elkaar door niet de eigen kwaliteiten en mores te benadrukken maar die van de ander te besmeuren en te bezoedelen. Sterker nog: door de ander in een kwaad daglicht te stellen moet duidelijk worden gemaakt dat de burger wel voor hen móét kiezen. Verachtelijk theater, op geen enkele wijze duidbaar als politiek. Maar Amerika leeft er als decennia mee (en wij zijn er zelf ook ingetuind, dat moge duidelijk zijn).
1972, Washington, USA. Mark Felt is al 30 jaar actief in de FBI. Door zijn consciëntieuze werk is hij inmiddels opgeklommen tot de adjunct-directeursfunctie, direct onder de legendarische directeur J. Edgar Hoover. Washington en de VS bereiden zich voor op de aanstaande verkiezingen , president Nixon werkt hard aan zijn herverkiezing. Bij de voorbereidingen daarop richt hij ook zijn pijlen op de FBI: hij wil meer grip op de organisatie, hoezeer hij ook weet dat die onafhankelijk moet zijn.
Als Hoover overlijdt, grijpt hij zijn kans: niet de door iedereen verwachte Felt wordt de nieuwe baas, maar een door Nixon geplaatste pion (Patrick Gray) krijgt de leiding. Felt is zwaar teleurgesteld, maar zijn arbeidsethos en loyaliteit naar de organisatie doen hem Gray beloven zich voor de organisatie hard te blijven maken.
Dan: op 17 juni 1972 breken vijf mannen in op het hoofdkantoor van de Democraten, gevestigd in het Watergate-hotel. De FBI doet uiteraard onderzoek, krijgt de lijntjes bij elkaar maar stuit al snel op een veto: Gray verbiedt de organisatie dieper te graven als dit de positie van de huidige president kan schaden. Felt houdt de schijn op dit te accepteren en zijn mannen aan de leidsels te houden, maar werkt een laagje daaronder toch door aan helderheid over de inbraak. Hij onderhoudt contact met enkele journalisten (waaronder de legendarische Bob Woordward) en belt zelfs enkele malen anoniem informatie door naar New York Times en Washington Post, een actie waaraan hij de bijnaam "Deep Throat" ontleent.
The Oval Office is woedend, de FBI-directie is woedend: er wordt informatie gelekt die slechts weinigen kunnen weten. Felt houdt voet bij stuk en blijft achter zijn mannen staan, zonder zijn eigen dubbelspel te etaleren. Het werkt: Nixon wordt weliswaar herkozen, maar moet al spoedig aftreden na nieuwe bekendmakingen. Corruptie versus spionage : een heftig spel.
Met : Liam Neeson, Diane Lane, Marton Csokas, Tony Goldwyn, Michael C. Hall, Tom Sizemore, Eddie Marsan, Bruce Greenwood
Geen opmerkingen:
Een reactie posten