Juniper op Moviemeter (3,00)
Volgens IMDb al uit 2021 maar pas sinds deze week in de zaal te zien, ik zat gisteren in ieder geval bij de eerste voorstelling in ons theater. En werd niet teleurgesteld. Tikkeltje larmoyant (er ligt wel héél erg veel ongeluk binnen deze familie) maar de ontwikkeling van de respectievelijke karakters, de hier en daar poëtische beelden (en goede muziek) en uiteraard het immer sterke spel van Charlotte Rampling trekken deze film ruim over de voldoende-streep.
Rampling speelt Ruth, een zwaar alcoholische vrouw die na een ongeval niet meer alleen kan wonen en daarom in het huis van haar zoon gaat worden verzorgd. Die zoon laat het op zijn beurt vooral over aan zijn eigen zoon- de depressieve Sam die zijn oma voor het eerst ziet- en aan Sarah, een tijdelijke inwonende verpleegkundige.
De verstandhouding tussen moeder en zoon blijkt stevig getroubleerd, die tussen oma en kleinzoon komt mede daardoor ook niet van de grond. Ruth verblijft in de kamer waar Sam's moeder eerder overleden is, een reden waarom hij liever die kamer helemaal niet betreedt. Maar dat zal toch moeten, als zijn vader voor administratieve zaken naar Engeland moet en nurse Sarah ook haar ritjes naar de stad moet maken. Aarzelend gaat Sam de gesprekken met de cynische vrouw aan, het knettert tussen die twee en de verwijten zijn niet van de lucht. Maar filmwetten hebben ons geleerd dat daar uiteindelijk toch iets moois uit gaat voortkomen. Sam leert steeds meer waarom zijn oma zo geworden is en gaat uiteindelijk het gesprek met haar aan om ook wat meer begrip voor zijn vader op te kunnen doen.
Met : Charlotte Rampling, George Ferrier, Marton Csokas, Edith Poor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten