Wat een pret toch altijd, elke film met Jim Broadbent is de moeite waard. Ze zijn niet allemaal even goed (deze is op z'n best een fijne feelgood te noemen) maar je kunt simpelweg niet níét van deze acteur houden. Die open ogen, die blik die moeiteloos laveert tussen nors zorgelijk en olijk ondeugend: hij verlicht de films waar hij in speelt. En dat is een kwaliteit.
In deze film speelt hij de oude Harold Fry, een gepensioneerde bierbrouwer die plots het bericht krijgt dat zijn voormalige collega Queenie de laatste periode van haar leven ingaat nu ze in een hospice is beland. Hij schrijft haar een lieve brief ter afscheid maar bedenkt zich net voordat hij deze in de brievenbus dumpt. Hij loopt eerst naar de volgende brievenbus, en weer de volgende. Even opsteken bij een pompstation waar hij een zingevend gesprek voert met de jonge baliemedewerkster, die Fry ervan overtuigd dat de menselijke wil kracht vindt in de overtuiging dat er mensen zijn die je steunen en die aan je denken. Fry heeft een snood plan.
Nadat hij de brief gepost heeft, belt hij naar het hospice en vraagt de receptioniste aan Queeny door te geven dat ze moet volhouden! Hij komt eraan, hij gaat onderweg! Harold begint aan een lange wandeltocht (van zuidwest-engeland naar de noordoostkust) . 750 kilometer moet hij ervoor wandelen terwijl zijn vrouw aanvankelijk van niets weet. Hoe langer hij onderweg is, hoe meer mensen hij ontmoet en nadat de pers lucht heeft gekregen van zijn bijzondere voornemen zijn er zelfs mensen die met hem mee gaan lopen. Harold wordt mediapersoonlijkheid tegen wil en dank terwijl hij eigenlijk alleen maar dóór wil: hij wil op tijd zijn om Queeny nog een paar woorden van dank te zeggen. Want wij weten inmiddels tegen welke demonen Harold eigenlijk vecht.
Met: Jim Broadbent, Penelope Wilton, Earl Cave, Linda Bassett, Joseph Mydell
Geen opmerkingen:
Een reactie posten