Elk jaar zijn er wel een paar: van die films die je vanwege de "sociale druk' toch echt gezien moet hebben. hetzij vanwege een goed thema, hetzij vanwege Nederlands, hetzij vanwege iets anders spraakmakends.
Sommigen daarvan zie ik dan achteraf ook, op een loos dvd-avondje.
In beginsel had deze film een interessant uitgangspunt (postnatale depressie, die uitmondt in psychose), maar ik moet zeggen dat het stempel van van Royen te groot is geweest.
Zeker t eerste half uur geneerde ik me dood: wat een platheid, wat een cliché's!
Tegen het eind werd het een klein beetje rechtgetrokken toen de personages iets meer tekening kregen, maar t was al te laat: een JAMMER!!-film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten