The tree of life - Terrence Malick

Er zijn er die vinden dat je film al geslaagd is als er vele tegenstrijdige meningen over circuleren. Er zijn er die het afmeten aan kritieken en of prijzen.
Terrence Malick hoeft zich nergens zorgen over te maken: alle bovenstaande gevallen zijn waar.
Uitermate verrassend ging hij er dit voorjaar met de Palme d'Or van Cannes vandoor.
Verrassend, omdat het een film is die weerstand oproept, die aandacht eist van de kijker en die alles in zich heeft om een esoterische draak te worden.
Maar ook een die je meesleept, opzuigt en pas na een afwisselend kolkende en kabbelende twee-en-half uur murw weer uitspuwt.
Ik zal t maar zeggen: ik hoor bij de believers. Ik vond het een meesterlijke prachtfilm, met een visuele kracht die ik in tijden niet meer gezien heb. Met een durg ook om het tempo uit het verhaal te halen en over te gaan tot een minutenlange "vloeistofdia" , die echter wel genadeloos mooi gemaakt is.
Het verhaal is er bovendien een dat mij aanspreekt: vrouw en haar kinderen worstelen met de hardvochtige religieuze opvoedpraktijken van "de man in huis". Gezin krijgt tik op tik en heel lijdzaam wordt de man gevolgd. Lijdzaam tot t gaatje, tot de kruik barst en tot alle pijn van het gezin naar buiten komt.
Het enige dat ik van de film niet "begreep" is de aanwezigheid van Sean Penn. Ja, dat ie de oude versie van de probleembroer speelt, das duidelijk. maar waarom waggelt ie steeds tussen de dreamscapes door?

Maakt niet uit, voor mij deed het niets af aan de pracht van deze oogstrelende tractatie. U bent het met me eens. Of u bent het radicaal oneens. Zie...