Wat deze film voor mij echter nog meer de moeite waard maakt, is het sociaal-drama aspect dat er in zit (en daarmee verwijst naar Ken Loach en Neil Jordan) als het waargebeurde "opstand der klassen"-verhaal.
Dagenham was in de jaren 60 net als Amsterdam één der grotere locaties van de Ford-fabrieken wereldwijd. De hele stad dankte er zijn werkgelegenheid aan, dat was in Mokum gelukkig niet het geval. De mannen in de assemblage-lijn, de vrouwen in het naaiatelier voor de bekleding van het intereur.
De dames zitten in een oververhitte kelder hun werk te doen (dat wordt hilarisch geillustreerd door het continu in alleen beha achter de machine zitten en joelen zodra een man de trap naar de afdeling afdaalt), ze doen het bovendien voor een exceptioneel lager loon dan de mannen.
De vakbonden poken de dames op een beetje voor hun rechten op te komen, maar blijken zich daarmee in een wespennest te hebben gestoken. De dames blijken bereid daarin veel verder te gaan dan een klein succesje voor de vakbond: het werk wordt platgelegd en de volkse dames beginnen een tocht langs de kantoren van de hoge heren en zelfs het ministerie.
Prachtig wordt getoond welke frictie dat in de keukens en slaapkamers oplevert. De mannen zijn net zo afhankelijk van de fabriek, zijn net zo af- en aanhankelijk van hun vrouwen maar zien toe hoe de productie stilvalt door de staking op het interieur-deel van hun trotse auto's. Rita 'o Grady (dit keer een niet zo hysterische rol van Sally Hawkins) groeit uit tot stakingsleidster, hetgeen tot zowel waardering als hoon leidt.
Net als in Toast veel typisch Britse acteurs ( Bob Hoskins, Rosamund Pilke , Geraldine James en Daniel Mays). Koppen die u ongetwijfeld uit andere films kent. Begt zegt: heerlijke film!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten