Onmogelijk om níét vrolijk uit de zaal te komen na deze 2,5 uur durende documentaire. Ondanks het iets te juichende sfeertje (Robert Nesta Marley wordt hagiografisch behandeld, dwz neergezet als een heilige) is de algemene teneur na afloop er een van bewondering en tevredenheid.
De man was in alle opzichten (een) revolutionair : de manier waarop hij zijn eigen - optisch kansloze- leven in handen nam, de manier waarop hij streed tegen de machthebbers in de muziek, de manier waarop hij muzikaal iets veranderde en de manier waarop hij het dubieuze Rasta-geloof wereldwijd wist te verbreiden: het verdient respect.
Heel veel "talking heads" in deze film, maar die zijn bij vlagen dan wel zo hilarisch dat je dat al snel vergeet en helemaal meegaat in de feestelijke beschrijvingen van het harde leven in Trenchtown , Kingston, Jamaica.
Als muziekliefhebber zat ik vooral in het begin op het puntje van mijn stoel, omdat de eerste singletjes van Marley gewoon radicale ska bevatten, en daar werd/word ik blij van.
Hoe zwaar het leven ook, als een film afsluit met "I say don't worry 'bout a thing, cause every little thing gonna be allright' , dan kun je een glimlach en een lichte huppel niet onderdrukken.
Fijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten