Al bijna een etmaal ging voorbij sinds ik de film zag en nog heb ik geen idee hoe de film te beschrijven?
Als een heerlijke suikerspin?
Als een wonderlijk gedetailleerd rariteitenkabinet?
Als een niemendalletje?
Als een nutteloos doch heerlijk vermaak?
Hoe het ook zij, de film onderhoudt en vermaakt de volle speelduur. Je raakt niet uitgekeken of de perspectiefrijke manier van filmen van Anderson, op de innovatieve manier waarop hij het decor gebruikt, op de schitterende combi van bordkarton en echte mensen. Je kunt inderdaad naar de film kijken als naar een hotel, een groot hotel.
Heel veel verschillende kamers, heel veel verschillende kleuren en sferen en heel veel onbekende en ietwat vreemde gasten. Schit-te-rend en met een knipoog vormgegeven. Sterk gespeeld bovendien. Met een megaload aan cameo-rollen van bekende acteurs. Prachtfilm dus.
Oh ja, het plot, daar heeft u ook nog een beetje recht op: hotelbediende blijkt golddigger en krijgt bericht dat een van zijn cliënten is overleden. Een nogal rijke cliënte it was, en het lijkt erop dat zij hem iets gaat nalaten. Hij trekt erheen , met zijn leerling bediende. De familie van de overledene voelt de bui al hangen en beticht de hotelman (een optimale rol van een dit keer zowaar humoristische Ralph Fiennes) van moord op hun tante. Net voor hij vlucht, zorgt hij dat hij nog een deel van de erfenis mee gauwdieft.
Enfin, gevangenis, taartjes, ontsnappingstheorieën, achtervolgingen, seriemoordende familieleden : het wordt een kakafonie van beelden en typetjes. Die u stuk voor stuk apart zullen overkomen, maar wonderbaarlijk leuk in de puzzel passen. Heerlijke film. Suikerzoet, mmmm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten