Er is geen tussenweg. Types als Paulien Cornelisse roepen óf weerstand op óf instemming. Ik ben van de laatste groep. Ze stelt zich op een prettige manier afzijdig van de wereld, ze beziet de mens en let daarbij vooral op de taal. En ze is analytisch, zeer analytisch. Mensen die mij kennen, weten dat ik me graag onder analytische mensen begeef.
Maar dat wil nog niet zeggen dat er dan ook maar een film van gemaakt moet worden, van die ludieke schrijfsels van mevrouw. De film raakt een heleboel aan, maar dringt nergens in binnen. Niet in de besluiteloze carrière-stappen van hoofdpersoon Anne, niet in de problematiek van de progressieve vergeetachtigheid en ziekte van haar vader, niet in haar onmogelijke omgang met romantiek en vrouwelijkheid. Maar de film probeert het wel allemaal. En wordt daarmee een allegaartjes-feelgood.
Anne kan knap schrijven, maar doet dat op de verkeerde plek. Stukkies in een modeblad, lifestyle-verhaaltjes. Maar ze kan en ze wil meer. In plaats van het opgeven van haar baan bij de uitgeverij stapt ze over naar een ander blaadje, waar ze net zo lifestyle schrijft maar dan nu voor mannen. Haar talent wordt onderkend en ze krijgt iets meer reportages te doen. Met toevallig een heel knappe fotograaf.
Al die reportages komen steeds in de knel omdat Anne tussen haar werk door ook nog de zorg heeft voor haar dementerende vader, die waar hij komt de boel op stelten zet. En dan is er nog die vriendelijke collega, die eigenlijk hengelt naar haar liefde maar dit steeds onbeantwoord ziet, En er zijn nog haar onhebbelijke broer en zus , die beiden veel te druk zijn met hun dertigersproblematiek om zich ook nog eens om papa te bekommeren. Alles komt dus op Anne neer. Maar alles sal reg kom.
Met : Fockeline Ouwerkerk, Egbert Jan Weeber, Peter Faber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten