Vooropgesteld: ik houd van de Belgische onafhankelijke cinema. Vaak vind ik dat men beter dan bij ons weergeeft hoe het vergaat met kleine krabbelaars, met mensen vol ongemakken en onhebbelijkheden. Een stuk realistischer dan de "Alles is liefde"-romantiek die Nederlandse cineasten vaak proberen te schilderen.
Dat gezegd hebbende kan ik melden dat ik deze film anders ontving dan de beschrijving deed vermoeden, maar dat ik aan het eind toch een voldoende op het certificaat van de kijkervaring zette.
Want het was eigenlijk heel geen komedie, nee, het was een ontwikkeling van miserie naar wat je toch wellicht feelgood zou kunnen noemen. Al die verschillende afwijkingen (zelfmoordneigingen, drankmisbruik, narcisme, ongewenste tienerzwangerschappen, dwarse pubers en lastig samengestelde gezinnen) werken na een reeks valkuilen uiteindelijk toch toe naar een soort harmonie: omdat familie blijkbaar het enige is dat je tijden van nood weet te helpen. Vertrouw op ze.
Vincent is puber en wereldverbeteraar. De aarde gaat naar de kloten, zoveel is zeker, en Vincent wil dat niet afwachten. Liever stapt hij er voortijdig zelf uit. Na een mislukte poging of drie besluit hij uiteindelijk de wijk te nemen naar Parijs. Die kans doet zich voor omdat zijn Franse tante na een bezoek aan de familie toch daarheen terugkeert. Hij rijdt mee, het begin van een hobbelige roadmovie.
Het joch heeft het vermogen om alles en iedereen tegen zich in het harnas te jagen, maar tegelijkertijd genadeloos de ontmaskering van de schijnwereld van iedereen om hem heen te realiseren. Zelfinzicht en inkeer is steeds de nalatenschap voor de mensen die met Vincent in aanraking komen. Zelf heeft Vincent grote plannen: in een vlammenzee eindigen bij zijn laatste protest, direct onder de Eiffeltoren. Dat iedereen het maar even weet...
Met: Spencer Bogaert , Alexandra Lamy , Geert van Rampelberg , Barbara Sarafian
Geen opmerkingen:
Een reactie posten