Een film is een verhaal. Hoe je dat verhaal vertelt, daarvan hangt de publieke waardering af. Het lijdt geen twijfel dat Tarantino een meester-verteller is. Waar de ene een verhaal gortdroog en lineair vertelt, doet deze begenadigde regisseur dat met een grote hoeveelheid omwegen. Die dikken het verhaal aan, die geven het kraak en smaak. Als Tarantino rechtdoor was gegaan, had de film binnen anderhalf uur af kunnen zijn maar hij kiest ervoor om zijstappen te maken, om de kamer te versieren.
U snapt: ik ben daarvan. Ik houd van films die best een beetje van de voorgekookte paden durven afwijken omdat het smaakvol is om er wat verschillende kruiden doorheen te gooien. Ik ben gek van film (niet zo verslaafd als Tarantino trouwens) , ik heb er dan ook geen moeite mee hier drie uur voor te gaan zitten. Deze regisseur is zijn eigen stijl geworden, een genre op zich. Hulde daarvoor.
Wanneer je alle opsmuk eraf pulkt, blijft er een mager verhaal over. Een gegeven eigenlijk. Maar dat geeft niks, want we krijgen het uitgerekt en ingekleurd voorgeschoteld:
Hollywood, 1969. De industrie draait ten volle, sterren komen en gaan. Rick Dalton is als acteur al op zijn retour, zijn grootste rollen liggen achter hem. In zijn goede tijden heeft ie een spreekwoordelijke Hollywood-villa gekocht "omdat je dan pas echt in Los Angeles woont". Door het tanende succes heeft hij moeite om Cliff Booth, zijn vaste stuntman, te blijven betalen. Cliff is gelukkig een man met een optimistische levensstijl , die zorgt dat hij niet zo in de existentiële problemen komt als zijn "werkgever".
Dalton is toevallig de buurman van Roman Polanski, hij zegt dan ook dat ie toevallig "slechts één barbecuefeestje verwijderd is van nieuwe successen". Maar contact is er niet, ook niet met diens charmante vrouw Sharon Tate, die net aan het begin van haar acteercarrière staat.
Dwars door deze succesvolle schijnwereld heen loopt de harde realiteit: aan de andere kant van Hollywood vormt zich op een afgetrapt filmterrein langzaam de sekte die wij later zijn gaan kennen als die van Charles Manson. Onafwendbaar stevenen de beide werelden af op een confrontatie.
In de pauze zei mijn vrouw nog dat ze wel wat pit in de film wilde, na afloop hoorde ik haar daar niet meer over.
NB: uiteraard even een speciale vermelding voor de opnieuw smeuïg geselecteerde muziek. Enorme sfeerbepaler
Met : Brad Pitt, Leonardo di Caprio, Margot Robbie, Al Pacino
Geen opmerkingen:
Een reactie posten