Ooit, begin jaren 80, zag ik de film op een filmfestival. Op hardplastic stoelen, in een betonnen zaaltje, als tweede film van de avond deze bijna drie uur durende klassieker-in-wording. De film duurt lang, zelfs voor mij als liefhebber van traagheid in films. Dat komt echter wel de zeggingskracht ten goede, en daar is het de regisseur van begin af aan om te doen geweest. De groeiende twijfel van de hoofdrolspelers rijst ook in jouw hoofd: doe er wat mee of maak hier een eind aan, heren.
We volgen de drie hoofdpersoon (Gids, Schrijver en Professor) op hun reis naar "De Zone" , een gebied nabij hun sombere huisjes. De Zone is een gebied waar volgens overlevering een meteoriet is neergekomen die het leven daar totaal veranderde. Stalker, de gids, verdient er een bescheiden inkomen mee door mensen op een tocht door het verboden gebied te nemen. Grote hekken , schietgrage grenswachten en een lange tocht door onherbergzaam terrein wacht de bezoeker voor hij zijn vurig verlangde doel zal kunnen bereiken. De mare gaat immers dat er in een van de gebouwen een magische ruimte bestaat die je leven verandert.
De tocht erheen is niet zonder gevaren. Hoe dieper de zone wordt binnengedrongen, hoe meer kleur er - in deze film letterlijk - komt in leven en omgeving van de bezoekers. De gesprekken tussen de drie zijn intens en niet van ruzie gespeend. Dat werkt op elk van hen als een loutering: moet ik mijn handen dichtknijpen met wat ik al heb of is er - door het betreden van die ruimte- inderdaad meer uit het leven
te halen?
Tarkovski is een magisch filmer: beeld- en kleurgebruik zijn superbe. Je zou de film kunnen uitleggen als aanklacht tegen de destijds nog vigerende Sovjet-unie, je zou er ook een bredere menselijke zoektocht naar geluk in kunnen zien. Hoe dan ook: een 8,1 op IMDb , dat halen maar heeel weinig films.
Met: Aleksandr Kaydoniskiy , Anatoliy Solonitsyn , Nikolai Grinko , Alisa Freyndhlikh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten