1981, hoogtijdagen van de postpunk.
Begtje scharrelt door Boudisque heen op zoek naar nieuw muziekwerk. Achterin de zaak dendert een enorm videoscherm over de bezoeker heen: loodzware muziek, een schimmig beeld van een bleke man met -godbetert- een melodica trekken je ogen en oren naar zich toe. Bezwerend stamelt hij zijn teksten, leeg zijn zijn ogen, hol is de muziek.
Verpletterd ben ik! Ik vraag de (toen nog jonge, hij werkt er nog steeds) paardestaart achter de balie wat dit is. "New Order" is het blikken antwoord.
Wacht s effe, daar heb ik over gelezen in de toen zo populaire NME. New Order is niet een afsplitsing van het National Front, New Order is niet een clubje van blanke verwende multiculti-haters, nee, New Order is nota bene de rechtstreekse afstammeling van Joy Division, de band die ruim een jaar daarvoor gelijktijdig met ian Curtis is gestorven.
Dit MOET ik hebben, dit bedwelmt me, dit omgordt me met heerlijk zware gevoelens. "The him" heet het nummer en nóg vind ik het het meest imponerende werk dat de heren en (ook even) dame hebben voortgebracht. "The him" klettert over je heen, zoals "Truth" en "Senses" je met boter en suiker inpakken.
Gaandeweg ontpopt New Order zich tot een hip dansorkest, de mannen openen de hipste danstent van Manchester, maar voor mij blijft de band altijd diezelfde van dat bleke mannetje, die loodzware gitaardreun en de hypnotiserende melodica: New Order doet aan Movement!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten