Mudvol met leegte. Bolstaand van holheid. Maar man man man wat een pracht.
De faam van LGB had me al langs vele wegen bereikt en ik zeg meteen: is geen woord van gelogen. Visuele pracht, feestelijke overdaad en complex doorwrochte dialogen. Helemaal in mijn straatje, deze film. Als ik dan ook nog eens het geschenk krijg dat de stad Rome er een grote, welhaaste een hoofd-, rol in speelt, ben ik dubbelblij.
Sorrentino, die we zouden kunnen kennen van bijv. Il Divo en La Consequenzo dell'amore , kiest voor een fenomenale ijkpersoon om de decadentie van Rome te tonen: Jep Gambardello is een schrijver op leeftijd. Bekend van slechts 1 boek en verder wat interviews behoort hij desondanks tot de jet set van de stad: feesten, feesten en feesten zijn zijn 3 dagelijkse bezigheden. Daar krijgen we in vele varianten beeld van voorgeschoteld.
Maar Jep zit in een periode van transitie: hij beseft dat hij oud en eenzaam wordt als er plots een man voor zijn deur staat die zegt dat Jep's eerste vriendin is overleden. De man heeft haar dagboek gelezen en meldt haar hele leven verliefd op Jep te zijn gebleven. Daarmee herziet Jep opeens zijn ganse leven: een aaneenschakeling van leegte. Feest en drank en drugs, alla, maar waar is die "shoulder to cry on?" Om toch nog iets goed te maken gaat hij zelf die rol spelen voor anderen, hij kiest de dochter van een vriend uit om voor haar belangrijk te zijn. EN haar langs de feesten te slepen, uiteraard.
Schitterend hoe Sorrentino schakelt tussen loeidrukke, energieke scenes en de zeer serene nachtelijke wandeling over straten en door paleizen. De kijker kijkt , de kijker laat zich opzuigen: dit is prachtig. Maar dit is ook naargeestig. Dit is overweldigend. Maar dit is ook eenzaam.
Een film van zeldzame klasse. Ik ben stiekem verliefd, nou ,, ten minste jaloers op de persoonlijkheid van Jep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten