Toegegeven, het is niet de actiefilm die je aan de hand van de posters en de faam van de regisseur (Drive!) zou verwachten. En toegegeven, er wordt met verve en gretigheid gespeeld met traagheid en vaagheid.
Maar dan nog: het is niet de onbegrijpelijke, altijd moeilijke tweede van een filmmaker die net succes heeft geproefd.
Ryan Gosling kijkt wellicht net iets te vaak nadenkend meewarig in het oneindige, de schets van zijn lege drugsdealersbestaan wordt door de regisseur vakkundig neergezet. Eenzaam in het Verre Oosten, wellicht poen zat maar in ieder geval liefde tekort .
Ook tekort aan liefde voor zijn broer , maar dat blijkt al snel terecht. Als die een 15jarig meisje verkracht en ombrengt en vervolgens wordt omgebracht door de vader van het meisje, voelt hij zich in eerste instantie helemaal niet geroepen om de familienaam te gaan redden. Daar komt verandering als zijn moeder overkomt uit de VS, er dient orde op zaken te worden gesteld. In de eersteklas bitchy moeder herkennen we Kristin Scott Thomas, die daarmee afstapt van haar vaak aristocratische rollen.
De moord op zijn broer blijkt gevolmachtigd te zijn door de lokale politie, alwaar een nogal mysterieuze officier niet alleen de scepter maar ook een hele reeks Oosterse zwaarden zwaait. Die te pas en te onpas gebruikt worden, omdat de familie toch langzamerhand op het spoor van de moordenaars van hun broer/zoon komt.
Het einde is voor velerlei uitleg vatbaar, dat zal de ervaring van vaagheid voor velen verklaren. Ikzelf heb er mijn uitleg in , maar laat ik het houden op een verlossing van/voor de zoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten