Of de Roemeense humor ligt mij niet, óf er is geen Roemeense humor. Nog nooit zag ik een vrolijkmakende film uit dat land. Maar goed, film is er niet alleen voor het entertainment, zullen we maar zeggen.
Deze film won de Gouden Beer in Berlijn en moet dus wel wat in de mars hebben. Dat blijkt te kloppen: ondanks je gebrek aan identificatie met de acteurs wordt hier wel een intrigerend verhaal verteld over mensen die leven in een land dat zich naar de moderne maatstaven toe ontwikkelt.
Anders gezegd: een film die na de dictatoriale overheersing langzaam bezig om net zo'n klassenmaatschappij te worden als andere landen in Europa. Een land waar de gegoede burgerij uit vrees voor positie-verlies meent de goedkeuring en het begrip van de arme bevolking te kunnen kopen.
De film draait om de dominante Cornelia, een vrouw uit een welgesteld aristocratisch milieu. Al direct bij de opening van de film blijkt dat haar zoon moeite heeft met haar bemoeizucht en haar arrogantie. De zoon probeert afstand te creëren en draagt zijn vriendin op niet open te doen als moeder voor de deur staat. Waarop uiteraard de dochter het gedaan heeft.
Als we vervolgens tot de kern van het verhaal komen (zoonlief rijdt in een onbewaakt ogenblik een jongetje - 14 jaar oud, armoedige afkomst- dood) zet moeder al haar machineriën in om haar zoon uit de gevangenis te houden. Moederliefde, geld, omkoping, advocaten, aanzet tot meineed: moeder probeert alles. Zoonlief sukkelt achter haar aan en van haar af: ondanks zijn afkeer van hoe moeder het doet, heeft ie zelf ook geen enkel idee hoe ie dit zou moeten aanpakken.
De film nadert zijn tragische climax: moeder sleept zoonlief mee naar het getroffen gezin. Het is óók haar leed, zij heeft ook de indruk dat haar iets is overkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten