Vooropgesteld: ik ben niet van actie- en adventure-films. Het schiet en het knokt me al snel teveel.
Ik ben echter wel getrouwd met een vrouw die deze film graag wou zien, en ik had met haar ook ooit deel 1 al gekeken. (En daar bovenop: ik vind het heel geen straf om anderhalf uur naar Jennifer Lawrence te kijken).
Dat ik deel 1 had gezien, hielp een heleboel want Catching Fire is in alles een vervolg. Je moet het een en ander aan personages kennen uit deel 1, je moet de opzet en het verhaal kennen anders is deel 2 een behoorlijk ongrijpbaar tafereeltje. Dit is dus het verfilmde tweede deel uit de trilogie.
Dictator Snow maakt in deel 2 de balans op van de vorige Hunger Games. Het volk mort, het volk ziet - geheel contra aan zijn bedoelingen - in de winnares van de laatste editie een volksheld. En een dame die de opstand zou kunnen leiden. Derhalve organiseert het voor de jubileumeditie eens een keertje geheel anders: bij de 75e Hongerspelen zullen slechts winnaars uit vorige edities tegen elkaar in de arena staan.
Opzet van Snow is daarbij uiteraard dat Katniss Everdeen zal gaan sneuvelen, hij zal niet nalaten zijn beste strijders dusdanig te manipuleren dat ze haar te grazen nemen.
Pluspuntje van het verhaal is dat je zit te kijken naar een kritische tekening van totalitair beleid. Referenties naar nazisme, naar dictatorschap en machtsmisbruik komen volop naar voren. En daar mag u dan uw eigen oordeel over vellen.
1 opmerking:
Met veel plezier keken we als gezin naar het 2e deel van The Hunger Games: Catching Fire. Wederom een spektakel met mooie diepere lagen in het verhaal die verwijzen naar onze huidige maatschappij. Laat deel 3 en 4 maar komen!
Een reactie posten