Het gebeurt niet vaak dat ik een trilogie niet bij de eerste film begin. Door omstandigheden miste ik deze film destijds en begon dus met het heftige "Paradies: Glaube". Eerst gisteren maakte ik die omweg goed.
De Paradies-trilogie van de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl maakt de mensen niet vrolijk. het geloof-hoop-liefde thema wordt geprojecteerd op hedendaagse mensen, op een hedendaagse maatschappij. En daar wordt een nogal wrang beeld van geschetst. Schrijnend, zoals mijn meekijkende dame omschreef.
Teresa, een dame van middelbare leeftijd, maakt zich op voor een vakantie. Puberdochterlief wordt ondergebracht bij een vriendin ( in wie ik dan alvast de hoofdrolspeelster uit deel 2 van de trilogie herkende). Teresa reist naar Afrika, om precies te zijn naar Kenia, om eventjes de vaste bewoonster van een luxe strandresort te worden. Vriendinnen zitten elders in het hotel.
Alras wordt de kijker duidelijk wat het extra doel is van deze zonvakantie: tuurlijk is zon, zee en strand een fijne afwisseling op het grauwe Oostenrijkse leven. Maar de dames op leeftijd komen ook voor een ongecompliceerd stukje sekstoerisme: stoere stevige donkere mannen met fijn geurende huid, met een lange zwans en een hoge mate van nederige dienstbaarheid.
Teresa heeft goede voornemens , maar het duurt niet al te lang voordat ze ook de jacht opent op de zich opdringende mannen. Ze liggen voor t oprapen immers, omdat het hun enige manier om financieel een beetje bestaan op te bouwen. Teresa raakt in de ban, ze wordt claimend en ontmoet daardoor de ene na de andere. De ene na de andere teleurstelling ook.
Een louterende film, die een wrange kijk geeft op de westerse mens. Maar ook op de Afrikaanse man die bereid is veel op te offeren, veel te liegen, om maar een beetje geldelijk gewin te bereiken. De mens is geen fijne snuiter, leert deze film ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten