U vermoedt ongetwijfeld al dat ik geen man ben die talentenjachten volgt. Zo had ik het ganse verhaal van de superspeed-opkomst van de carrière van Douwe Bob Posthuma ook ongetwijfeld gemist, ware het niet dat ik de helft van zijn begeleidingsband redelijk op persoonlijke wijze ken. In de finale kreeg hij de band van dorpsgenoot Tim als begeleidingsband toegewezen. Dat het klikte, was duidelijk, dat hij de contest op basis van zijn eigen liedjes won, dat ook. Ze gingen door, ze gingen in deze bezetting op toer.
Nog was ik niet voor zijn werk gevallen, totdat ik afgelopen zomer de eer had hem mee te maken op een klein lokaal festivalletje op een graslandje hier vlakbij mijn woonplek. Midden in de nacht, gezeten bij een kampvuurtje en een fles pils in de hand en opeens zat daar Douwe Bob. Hoed op, gitaar om en spelen als een bezetene. Ik viel voor zijn oprechtheid, zijn passie voor het beleven van een liedtekst, voor het uitdragen van een zo jong al felbewogen leven. Ik gaf hem een hand, ik deed een figuurlijk duimpje en besloot hem aan de pluszijde van het vaderlandse artiestenkader te plaatsen.
Met belangstelling las ik dus over het ontstaan van deze documentaire, met plezier keek ik hem. De docu is goed én de docu is niet goed. Zijn werk zal ie er niet mee promoten, zijn persoonlijkheid echter wel. Heel duidelijk komt naar voren dat hij gevormd is door het bohemien-leven van zijn vader, een stevig pimpelende hippie-op-leeftijd die vroeger ook al plaatjes maakte ("I saw you" van Seemon & Marijke stond ooit in de top40) . Vader leefde er op los en voedde op die wijze ook zijn kind op. Moeder redde wat er te redden viel, maar geeft ook toe dat DB iemand is die óók beide kanten in zich heeft: hij is gedreven maar hij is ook onmatig. Hij leeft voor de muziek, maar hij leeft ook voor het feest dat het leven nu eenmaak kan zijn.
Samenlevend met zijn vader, in goede harmonie met zijn moeder maar doodsbang dat hij hetzelfde aftakelende pad zal opgaan als zijn gammele pa. Dat pad, bezaaid met doornen, is echter ook voorzien van feestelijk bloeiende bomen en de schitterendste geluiden. Het lonkt. En Douwe Bob zal het niet -kunnen- weerstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten