Altijd fijn om bij een voorpremière te zijn. Deze film gaat pas eind deze maand bij het IFFR echt van start, maar draaide eenmalig in enkele "filmhuizen" op proef. Dropaf!
Jim Jarmusch heeft mij met zijn werk immer gecharmeerd. Vanaf het grofkorrelige "Stranger than paradise' via de droogkomische "Mystery train" en het observerende "Blue in the face' naar de kalme titels "Ghost dog" en "Broken Flowers". En nu dus een probeerseltje: Jimmy goes vampire.
Het is echter geen vampierfilm als vele anderen. De nadruk ligt niet op het doorbijten van halzen en veel gesplatter en gespetter. Ben je gek , joh : Eve en Adam (sic) zijn zeer modern gestileerde vampiers, ze hebben zo hun leveranciers van bloedvoorraad. Zoals drugaddicts hun dealer hebben, zoals alco's hun slijter hebben, zo koopt Eve in haar woonplaats Tanger via een mannetje in het café en zo heeft Adam een vast ampullen adresje in het lokale ziekenhuis van Detroit. Beiden nuttigen hun noodzakelijk peil alsof het een aperitiefje betreft: keurig een glaasje per dag aan de salontafel. "Halzen bijten is zó 15e eeuw" , aldus het stel.
Het gaat mis als Adam ietwat depressief raakt, Eve daarom uit voorzorg naar Detroit reist maar daar meteen bezoek krijgt van haar nogal aanwezige zusje, een dame die de mores niet zo hoog heeft als ons favoriete vampierstel. Misdragingen volgen, vluchten is noodzaak en rantsoenen raken op. Zie daar maar eens mee te dealen.
Jarmusch is een stijlvolle regisseur, hij brengt deze film dan ook prachtig in beeld. Zelf ben ik blij dat ik me niet door het "VAMPIER"-stickertje heb laten misleiden en toch de film ben gaan zien: ik zag een sterk visuele film met daarbij nog eens schit te rend acteerwerk (opnieuw) van de topactrice Tilda Swinton. Niks mis met deze film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten