"En de Almachtige sloeg hem,
en leverde hem over aan een vrouw".
Ik ben nogal gek op films waarin niets is wat het lijkt, waar de rollen en de verhoudingen tussen de acteurs onderling regelmatig veranderen. Nog meer bizar (bizarder?) wordt het als je in de acteur een exacte kopie ziet van de regisseur in zijn jonge jaren en in de actrice zijn huidige vrouw herkent. Is dit spel? Is dit echt? Is dit would be?
Polanski is een meester. Zelden een regisseur gezien die zijn eigen leven en gevoelens zo in zijn films durft te laten acteren. Veel van de films die ik van hem gezien heb, wáren ook gewoon Polanski, gingen voor een deel over hem. Dat is durf. Er valt veel tégen hem als mens in te brengen, maar er valt nog meer vóór hem te zeggen als groot cineast. Ik hartje dat.
Deze film is genarrowcast: 1 acteur, 1 actrice, 1 locatie. Maar het levert een veelheid aan persoonlijkheden op, een veelheid aan gedragingen, een overdaad aan geilheid en wellust en een veelheid aan trieste onderwerping. Niet voor niets is het beroemde boek van Leopold von Sader Masoch het onderwerp.
De acteur in deze film is hier bezig met een auditie voor een toneelbewerking van het boek. Die auditie mislukt en net als hij het theater wil verlaten, druppelt een verregende sloerie binnen. Die wel even kans denkt te maken op de rol. Na veel tegenwerpingen dwingt ze toch een kans af iets van haar kunnen laten zien. Iets van zichzelf, iets van haar zwoele, nee eerder wulpse verschijning en iets van zijn teksten.
Ze verstaat haar vak, zo ziet hij. Ze acteert, ze speelt. Ze speelt vooral met hem, de arme theatermaker die op geen enkele manier tegen haar overrompelende aanwezigheid opgewassen is.
Schitterend zoals de film kantelt en wankelt, schitterend zoals je sympathie voor de acteurs heen en weer schiet. Erg jammer van de laatste scene, als ik regisseur was zou ik die eruit hebben gelaten. Maar ja, ik ben geen meester-regisseur, ik ben slechts filmliefhebber. Die deze film zo een tweede keer zou gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten