Deze kan zo in het rijtje "La Mala Educacion", "The Magdalene Sisters" en overige titels die wantoestanden in de katholieke kerk aankaarten. Met het behoorlijke verschil overigens dat deze film op een of andere manier toch borrelt van hoop , van liefde en van vergeving.
U begrijpt dat ik, zelf afkstammeling uit stevig roomse geslachten, dit met extra interesse bekeek. Als ik dan ook nog beken dat de fa-bu-leu-ze Judi Dench mij in vele opzichten aan mijn moeder deed denken, snapt u dat ik deze film hoog heb. Nu al.
Philomena is het prototype Ierse meisje dat begin jaren 50 onbevangen een aftastende sexuele relatie aangaat met een jongen uit het dorp. En die dus zwanger raakt en derhalve -mores van die tijd- overgeleverd wordt aan de kloosterzusters in de buurt. Die regelen de bevalling, die houden Philomena buiten de samenleving en die zorgen bovendien voor verkoop van de jonggeborenen aan kandidaat-pleegouders.
We vallen de film in op het moment dat de thans in Londen woonachtige Philomena in stilte en pijn de 50e geboortedag van haar afgestane zoon viert. We vallen tegelijkertijd in het ontslag van een exjournalist en spindoctor, die niet weet wat hij met zijn toekomst aanmoet. Ze raken aan elkaar gelinkt en de journalist in hem waagt zich voor het eerst aan een human-interest-verhaal: de speurtocht naar Anthony gaat beginnen.
Via het klooster in Ierland komt men op het spoor van een geoliede kindertjes-exportmachine naar de VS. Men pakt het vliegtuig en komt tot bijzondere ontdekkingen.
Hartverwarmend is het samenspel tussen Steve Coogan en Judi Dench. Afwisselend zijn ze cynisch en optimistisch, burgertruttig en elitair maar de chemie spat van het doek . Schit-te-rend om naar te kijken. Tevens de enige reden waarom je na een in aanleg naargeestig verhaal toch niet somber de zaal verlaat. Fijne film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten