Er is geen tussenweg: je houdt van hem of je haat hem. Nicholas Cage is een acteur die bij veel mensen weerstand oproept, maar bij anderen veel waardering. Gek genoeg ben ik iemand die de tussenweg bewandelt: ik vind dat ie een aantal prachtige rollen heeft neergezet (met als onaantastbare piek zijn rol als Sailor in "Wild at heart") maar ik vind ook dat ie draken van dingen deed.
In Joe is hij weer het ruwe bolster-type. Dat kan ie goed, maar het ligt er wat mij betreft iets te dik bovenop. Waarin hij overigens niet alleen staat: iets te graag wil de regisseur benadrukken dat we hier met trailer trash te maken hebben, met volk dat met de handen spreekt en daarbij geen tegenspraak duldt.
Joe is een man met een fors strafblad en een hoge irritatiefactor voor autoriteit. Hij heeft zichzelf eigen gemaakt zich in te houden, hard te werken en aldus uit de bak te blijven. Dat gaat lang goed, maar hij wordt wel vaak uitgedaagd.
Als er een 15-jarig jochie bij hem aanklopt voor werk, strijkt hij over zijn hart. Als hij vervolgens ziet hoe dat joch worstelt met zijn agressieve en drankzuchtige vader komen er zowaar warme gevoelens bij hem boven. Hij ontfermt zich over de knul en zal zorgen dat hem niets overkomt.
Maar dat gebeurt natuurlijk toch. En dan moet Joe kiezen: zich in toom houden of handelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten