Gruwelijke documentaire. Gruwelijk, want de harde waarheid. De uitzichtloze situatie van vluchtelingen in Europa wordt hier klip en klaar neergezet: men kan niet voor of achteruit. In eigen land wellicht gelukkig genoeg om iets gespaard te hebben om de reis aan te gaan, in Europa tegen een muur opbotsend die in één klap het bestaan onmenselijk, onleefbaar en ongezond maakt.
Leven in de goten van steden, in het afvalputje van de maatschappij, om maar te proberen om hoop te houden op kleine gaatjes in de ambtelijke en afstandelijke muur: is er ergens een moment dat de bewaking niet oplet en dat een grens een klein stukje open gaat? Is er ergens een manier om een klein beetje geld te verdienen om aldus je leven iets draagbaarder te maken? Is er ergens ook maar ene kans op een geldig papiertje om door te mogen, om te mogen blijven, om niet steeds het gevoel te hebben dat je weer op die gruwelijke boot terug wordt gezet.
De film heeft de insteek dat een omgekomen bootvluchteling er met zijn geest, zijn ziel wél in slaagt Europa te bereiken. Zijn lichaam ligt op de zeebodem, maar de geest bereikt Athene. Is dit dan het paradijs? Waar ben ik? Moet ik hier leven? Waar zijn dan mijn mensen? Waar is mijn leven? Waar is mijn bestaan? Waar is mijn waardigheid?
Ik ben nog niet vaak met zoveel vragen uit de filmzaal vandaan gekomen. Gruwelijk. Want gruwelijk waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten