Vinterberg flikt het hem weer. Toegegeven, het is geen "Festen" , maar met "Jagten" en "Submarino" kan de film zich zeker meten. Vinterberg gebruikt wederom zijn fileermes om te snijden in het dunne laagje welbehagen dat de mens omkleedt.
Sociale omgang, geaccepteerd gedrag, bespreekbaarheid, moraal. Stuk voor stuk onderwerpen die ergens in de jaren 60 en 70 een omslag kennen en nu, zo'n vier decennia daarna, ook een weerslag. Want niet alles is goed gegaan in ons streven naar gelijkwaardigheid en tolerantie. Dat is - net als bij "Festen"- de nare conclusie die we moeten trekken. Ondanks hier en daar veel goede wil blijft de mens een kleine krabbelaar. Met nukken en onhebbelijkheden, maar ook met liefde en beminnelijkheid. We moeten het er maar mee doen.
Erik erft het enorme huis van zijn vader , die hij overigens al decennia niet meer gezien heeft. Hij is vastbesloten het direct te verkopen en iets fijns met het geld te gaan doen, maar zijn schattige vrouw Anna gooit er een voorstel in: Mee eens dat het huis veel te groot is voor ons en onze dochter, maar wat als wij er gaan wonen en er gelijk wat andere mensen bij uitnodigen? Kamers zat en het gaat ons vast weer wat spanning en humane rijkdom opleveren.
Erik gaat morrend akkoord en er worden "sollicitatiegesprekken" opgezet. Een ander stel met een zoontje, een jeugdvriend, een hippievrouw en een buitenlandse man, om de ruimdenkendheid maar te benadrukken. Het gaat allemaal vloeiend in elkaar, zo lijkt het. Huisvergaderingen, zwempartijen, drankgebruik, feestjes: allemaal instrumenten om aan te tonen dat men voor elkaar zorgt en voelt.
De eerste barst ontstaat als Erik , docent architectuur, een affaire krijgt met een studente. En dat moet blootgeven aan vrouw en dochter. Hij lijkt zich te diskwalificeren maar Anna reageert ruimhartig: waar plaats is voor zoveel anderen, moet ook plaats zijn voor haar concurrente op liefdesgebied. Enter Emma, de fraai geboetseerde studente die alleen al daarom direct door de groep geaccepteerd wordt. Maar dan...
Wrange momenten, pijnlijke momenten. De grenzen van de ruimdenkendheid blijken helemaal niet zo rekkelijk. Waarlijk schitterend brengt Trine Dyrholm tot uiting hoe Anna worstelt met deze ongemakkelijke situatie. Prachtig gespeeld.
Een nare film. Maar ook af en toe een beetje een lachfilm. Ideale combi, me dunkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten